Ter land, ter zee en in de lucht!

Lieve allemaal,

Het is alweer bijna ten einde! Zo voelt het ook al sinds we in St John’s zijn. Wat eigenlijk heel suf is, want we hebben nog zo’n 10 dagen. St John’s is onze laatste plek echte plek die we met de camper aandoen, denk dat het daar mee te maken heeft… Gelukkig hebben we nog als kers op de taart 4 dagen Toronto!

Woensdag 15 juli zijn we uit Terra Nova weggereden. Op naar St. John’s, de grootste stad van Newfoundland, er wonen een kwart van alle mensen van Newfoundland (104.000). Newfoundland heeft trouwens 82 plekken die Long Pond heten en slechts één die Jerry’s Nose heet. Ik kan me overigens niet voorstellen dat er 2 plaatsen op het eiland zijn die ‘Dildo’ heten… Je zal er maar wonen! Op naar St. John’s dus. We hebben de camper in het centrum geparkeerd en zijn naar het visitor centre gelopen. Omdat het inmiddels half 3 was besloten we ergens te gaan lunchen. Zeg je hier lunch, dan bedoelen ze eigenlijk diner (voor Europese maatstaven). Ik had gelezen op de kaart dat je voor 2 dollar salade aan je maaltijd kon toevoegen. Omdat ik een burger had met patat, leek me dat wel net zo gezond. Tot ik het bord kreeg en ik salade in plaats van patat had. De ober zag mijn beteuterde gezicht en zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat ik gratis en voor niks ook nog een portie patat kreeg. Eenmaal bezig met mijn lunch snapte ik wel dat het in plaats van was en niet erbij … Haha. Wat een enorme porties!!! Met een beetje hulp van Rutger kreeg ik het allemaal op. :) De rest van de dag heb ik ook niks meer gegeten. ’s Avonds nog een stuk gewandeld in Pippy Park.

Donderdag beklommen we ‘Signal Hill’ en we lazen iets over de Queens Battery en een Tattoo. Geen idee wat het was. Het bleek een optreden te zijn van studenten verkleed als 19e eeuwse soldaten die een stukje uit de geschiedenis laten zien. De show begon met een groepje soldaten die welgeteld 30 seconden op het grasveld waren en daarna weer weg gingen. Rutger zei voor de gein: “Nou, dat was het.” Een aantal mensen moesten lachen. We vroegen ons even af of er wellicht Nederlanders in het publiek zaten… Die zijn we onderweg nog helemaal niet tegengekomen namelijk. Na de show werden we aangesproken door 2 mensen die inderdaad Nederlands spraken, maar al zo’n 30 jaar in Amerika woonden. We werden uitgenodigd voor de koffie ’s avonds. Een heerlijk Nederlands bakkie koffie zei ze. Leuk! We zijn naar de top geklommen, hebben de Cabot Tower bekeken en tijdens de lunch genoten van het uitzicht. Daarna naar de Queens Battery, wat een rij kanonnen op een strategische plek betekent. Oke, weer wat geleerd!

We zijn afgedaald naar het centrum, hebben de boottocht voor morgen geboekt en zijn even wezen lunchen. Rutger had moeite om zijn fish&chips op te krijgen. Dat zegt weer genoeg over de grootte van de porties… ;) Even wat boodschappen gedaan. Deze supermarkt zat in een oud ijshockeystadion. Leuk om te zien! Via Rennies River zijn we teruggelopen naar de camping. Daar aangekomen zweetten we ons dood en hebben we eerst maar eens genoten van een ranzige douche. Bah! Had in het douchehokje gezelschap van 3 spinnen, 2 pissebedden en een mug! :S Rond koffietijd naar Elly en Frans gegaan en daar tot 23 uur gezeten. Heb Elly nog blij gemaakt met mijn Nederlandse boeken. Het was een gezellige avond!

Vrijdag hadden we een boottocht op het programma staan. We waren er vrij op tijd, dus eerst even naar de Starbucks voor koffie met wat lekkers. We zouden op zoek gaan naar walvissen, maar we hadden ook gehoord dat je tot en met juni ijsbergen kon zien. Omdat het zo’n strenge winter was, hoopten we eigenlijk meer dat we ijsbergen konden zien (en ook nog walvissen zou helemaal mooi meegenomen zijn). We zijn de haven nog niet uit en in de verte zien we een enorm wit ding met een blauwe gloed. Is het een boot? Is het een ijsberg?? Het bleek inderdaad een ijsberg te zijn. Hoe fantastisch! Echt een joekel van een ding, zeker als je beseft dat je maar 10% van de ijsberg ziet. De rest zit onder water. Hier komt dus ook de uitspraak ‘Het topje van de ijsberg’ vandaan. Nog voordat we dicht bij de ijsberg waren, zagen we 2 walvissen in de verte. We zijn er heen gevaren en op een gegeven moment waren ze echt superdichtbij. Heel tof!! We hebben echt zo’n mazzel gehad met die boottocht! We zijn nog wat rondjes om de ijsberg gevaren en hebben heel veel foto’s gemaakt. Eenmaal weer aan wal even geluncht en toen teruggelopen naar de camping. Frans en Elly kwamen nog even langs om te vragen hoe onze boottocht was. Omdat we nog maar een paar dagen hebben, hebben we wat producten over (bijv. pannenkoekenmix wegens daverend succes niet nogmaals geprobeerd) en deze hebben we aan hen gegeven. Anders moesten we het weggooien, dat is ook zonde! Ons bint zuunig.

Zaterdag 18 juli konden we rustig opstaan aangezien we pas om 15:00 uur bij de boot moesten zijn. We zijn eerst weer langs zo’n recycle store gereden en hebben nog een mislukte poging gedaan onze camper te wassen. We waren een stuk sneller bij de boot dan verwacht en zo hadden we 2 uur de tijd om rustig onze lunch op te eten in de camper. Om 16:15 mochten wij dan eindelijk de boot op. Het was weer mijn beurt om de camper te besturen (we hebben serieus afgesproken wie welke boot mocht doen omdat we het beide zo leuk vinden haha)! Jeuj!! Op de boot zijn we naar onze cabin gegaan. Een prima kamer met 2 bedden en een eigen douche. De boottocht duurt 17 uur, dus echt superfijn dat we een cabin geboekt hadden. Eerst een tijdje op het dek gestaan. We vaarden langs 2 eilanden in de zee. Links van mij hoorde ik ‘Those 2 islands looks like boobs’ terwijl ik op hetzelfde moment rechts van mij hoorde ‘Those islands look like camel humps’. Juist ja… Kijk de foto en oordeel zelf! :) Na een poosje naar binnen gegaan en daar zitten lezen. Ik had echter megakoppijn, dus heb een uurtje plat gelegen. Toen de medicatie werkte knapte ik redelijk op en lukte het ook om wat te eten. ’s Avonds nog even een cocktail gedronken in de bar en daarna lekker gaan slapen. Heerlijk zo’n deinzend schip! :)

Zondag rustig opgestaan en gewacht tot we van boord konden. In North Sydney nog even getankt en een coffee-to go-gehaald. Dat hadden we nog helemaal niet gedaan en het hoort er toch wel bij als je in Noord-Amerika bent! Dus dat kunnen we ook weer van de lijst afstrepen. ;) Via een prachtige route naar de camping gereden waar we onze laatste nacht in de camper zullen doorbrengen. Op de camping een 2e poging gedaan de camper te wassen en deze was succesvol! ’s Avonds een kampvuurtje gemaakt en toen het begon te miezeren zijn we maar in de camper gaan zitten.

Maandag waren we al vroeg op pad. We moesten de camper tussen 8 en 10 uur in Halifax inleveren. We waren er mooi op tijd (8:45 uur). Een rondje om de camper gelopen en gelukkig hadden we aan de buitenkant geen visuele schade gemaakt dus kregen we onze borg terug. Wel hadden we 282 kilometers teveel gereden, maar we hadden van te voren uitgerekend dat het goedkoper was om deze kilometers los te betalen, dan om een pakket van 500 kilometer erbij te kopen. Met de shuttle van Canadream zijn we naar ons hotel gebracht. Daar waren we al om 10:30 uur. Gelukkig was er al een kamer vrij en schoongemaakt, dus konden we direct inchecken! Superrelax. Even opgefrist en naar de stad gelopen. We liepen via de Citadel en omdat we er met onze National Park Discovery Pass gratis naar binnen mochten, zijn we even naar binnen gegaan. Een hele aangename verrassing! Een goed onderhouden fort met een mooi uitzicht over de stad. Elke dag om 12:00 uur precies wordt er een kanon afgeschoten. Daar hebben we even op gewacht.

Na de lunch zijn we naar het Maritime Museum of the Atlantics gegaan. We hadden gelezen dat er een tentoonstelling over de Titanic was. Toen de Titanic zonk, zijn er veel hulpboten vanuit Halifax naar het rampgebied gegaan en zijn er dus ook veel overlevenden en overledenen naar Halifax gebracht. Bizar om te lezen dat lichamen die geborgen werden gebalsemd moesten worden voordat ze aan land mochten komen. Op een gegeven moment was er op de boot te weinig balsem en besloot de kapitein dat ze alleen de lichamen van de eerste klas zouden balsemen. Van de andere lichamen werden alle sierraden en papieren afgenomen en in een stoffen zak gedaan zodat ze aan de hand daarvan geïdentificeerd konden worden door familie. Daarna werden die lichamen weer overboord gegooid. Dit gebeurde tot er weer genoeg balsem aan boord was! De tentoonstelling was nogal klein en daarom viel het museum wel wat tegen. Er was ook nog een stuk over de ramp van Halifax. Interessant. Ook stonden er veel schaalmodel boten, dat vond Rutger nog wel interessant om te zien! Daarna nog even op een boot gekeken en toen was het wel weer mooi geweest.

Om weer wakker te worden na dit museumbezoek besloten we even koffie te halen en zijn we via de boardwalk naar Pier 21 gelopen. Daar zit het immigratiemuseum. Klonk wel interessant, maar we hadden niet zo’n zin in nog een museum, dus zijn we weer teruggewandeld en besloten we maar vast uit eten te gaan. We waren vrij vroeg, maar dat smaakte er niet minder om. Bij de Five Fishermen hebben we heerlijk gegeten. Een detail uit de net vertelde geschiedenis: De lichamen van de Titanic die nog niet geïdentificeerd waren, werden in dit gebouw opgeslagen. Het is een oud mortuarium, een prachtig gebouw trouwens!

In het hotel besloot ik voor de grap eens te kijken of er een Groot Koerkamp in Halifax woonde aangezien familie van papa geëmigreerd is naar Canada… en zowaar stond er één in het telefoonboek! Grappig!

Gisteren (dinsdag 21 juli) (voor jullie inmiddels eergisteren) vertrokken we naar Toronto. Het inchecken verliep op zich vrij soepel, ware het niet dat we geen stoelen toegewezen kregen en dat mijn koffer te zwaar was (24,5 kilo hahahaha). Ik heb echt serieus zo’n spijt van de hoeveelheid kleren die ik mee heb! Heb ook nog nooit zoveel mee gehad! Eens en nooit weer dus. Heb mijn boeken eruit gehaald en toch maar weer in de handbagage gestopt. Geen probleem aangezien ik ook 10 kilo aan handbagage mee mag nemen… ik zat er een halve kilo onder. Haha. Bij de gate moesten we ons ticket inleveren om stoelen toegewezen te krijgen. Ik had mazzel dat Mister Folgers (like the coffee) een makkelijke naam heeft en voor mij werd omgeroepen, anders weet ik niet of ik mijn naam zo 1-2-3 herkend had. Miss Groet’ncamp werd namelijk door de intercom omgeroepen. Haha. Ach ja, het was een goede poging! Bij het boarden was het helemaal grappig. Ik kreeg te horen dat de naam op mijn ticket niet overeen kwam met de naam in mijn paspoort. Tot ze 2 tellen later zei “Ah, I see. Ceciel is your last name.” Euhm, nou nee, maar prima. Mag ik dan nu gewoon aan boord?

Inmiddels zitten we dus in Toronto. Daar zal ons laatste reisverslag over gaan. We genieten met volle teugen. Het is hier prachtig weer! Graad of 26 en lekker zonnig, dus de zomerkleren zijn toch niet voor niks meegekomen. :) Een lang verhaal en veel foto’s deze keer! http://www.mijnalbum.nl/Album=UBN6SZSC#C7IZNI8M

Tot de volgende en laatste keer!

Liefs,

Rutger en Ceciel