Honey, hou jij me tassie effe vast?

Hallo allemaal,

Vanuit de bus naar Montañita typ ik vast dit verhaal. We hebben namelijk een busrit van 4 tot 5 uur naar Guayaquil en daarna nog een ritje van 3 uur naar Montañita voor ons. Inmiddels zijn we Guayaquil voorbij! Nog maar 3 uur te gaan. We hebben echt een prachtige busrit achter de rug. Ik ben echt aangenaam verrast door de diversiteit aan landschappen in Ecuador. Nog een klein stukje en dan zijn we in het mooie weer! 28 graden en surfen staan ons te wachten de komende dagen! Je kunt het slechter treffen toch?

Het vorige verhaal vertelde ik dat we in Baños aangekomen waren. We zijn eerst naar het hostel gelopen om onze tassen weg te brengen en naar de wc te gaan. We hadden direct een positieve indruk van Baños. Mooie, relaxte plaats vol gezellige restaurantjes en cafeetjes. Terwijl we naar het hostel liepen hadden we (Marcel, Kathy, Daniëlle en ik) het er al over dat we graag een goede bak koffie zouden willen en ineens kwam daar als een fata morgana Honeys voorbij! Zag er echt goed uit van de buitenkant (en dat wil wat zeggen in Ecuador!) dus we waren het er meteen over eens dat we hier zouden gaan ontbijten. In het hostel de tassen afgegeven en daarna meteen terug naar Honeys. Ontbijtje besteld en genoten van echt een goede kop cappuccino en een heerlijk ontbijt met pancakes en yoghurt! Toen we wilden betalen wilde Daniëlle iets uit haar tas pakken, maar haar tas stond niet meer op de stoel naast haar. Er stond wel een andere tas… Huh raar? Op dat moment weet je eigenlijk al wat er gebeurd is, maar omdat we hoopten dat Daniëlle op de vroege ochtend, na een slechte nacht in de bus een blonde actie had ondergaan, zijn we eerst teruggelopen naar het hostel om te kijken of ze per ongeluk de verkeerde tas mee had genomen. Eigenlijk wisten we al wel dat dat niet zo was… In het hostel stond Danielle haar tas inderdaad niet. Bij de receptie verteld wat er gebeurd was en ze waren heel meelevend. Ze legden meteen uit wat we moesten doen en waar we moesten zijn. Omdat ze doorhadden dat we geen Spaans spreken, boden ze aan dat Anna (meisje van de receptie die haar 2e werkdag had) wel met ons mee zou lopen om aangifte te doen. Onderweg vertelden wij haar dat onze vrienden nog in Honeys zaten en vroegen of we daar eerst heen konden. Geen probleem, dan zou zij de eigenaar wel even vertellen wat er gebeurd was. De eigenaar reageerde verbaasd, maar ondernam meteen actie door direct de politie te bellen en ze bij Honeys te laten komen. Daarnaast ging ze meteen achter de beveiligingscode van de camerabeelden aan zodat we die konden terug zien en we in beeld hadden wie het geweest was. Ook zei ze direct dat ze zelf al wist wie het gedaan had, want er was een man die alleen water bestelde en dat vond ze nogal raar op dat tijdstip.

De politie was binnen 2 minuten ter plaatse en dankzij Anna kon Daniëlle goed vertellen wat er gebeurd was. We hebben de beelden terug gekeken (en natuurlijk ook zelf opgenomen als bewijs mocht de politie ze kwijtraken ofzo (je denkt immers Zuid-Amerika… corrupt?)). Daar zagen we de man met Danielle haar tas uit het cafeetje lopen en tegelijkertijd de regenhoes eraf halen. Gewoon op zijn dooie gemakkie alsof er niks gebeurd is. Ze hebben wel een goede tas gejat! Al Danielle haar elektronica zat er in! :S Superkut natuurlijk dat o.a. haar (nieuwe) camera weg is. Nadat de politie ook de camerabeelden gefilmd had, konden we naar het bureau. Inmiddels stonden er 5 agenten in het café waarvan 3 undercover. Op het politiebureau aangifte gedaan en omschreven wat er gebeurd was. Ondertussen heeft de hoofdagent in de Whats app groep van de politie van Banoñs en omgeving het filmpje verspreid. Nog wel een grappig detail; de agent maakte de aangifte op in het Spaans om vervolgens via Google translate een Engelse vertaling eronder te zetten…. En je weet hoe goed deze vertalingen zijn. Not! Haha!
Eenmaal terug in het hostel hebben we even met thuis gebeld. Daarna met frisse (lees: flinke) tegenzin met zijn drieën een mountainbike gehuurd en naar de watervallen gefietst. Het was toch wel fijn om even je gedachten te verzetten. Een mooie route die vooral bergafwaarts ging. Prima! Hebben zo’n 8 watervallen gezien. Bij de grootste waterval gestopt en via een swingbridge naar de overkant van de vallei gelopen. Tof! Daar even wat gedronken en doorgefietst naar het eindpunt. Daar werden de fietsen op een truck geladen. Eerst netjes naast elkaar en toen dat niet meer paste er gewoon bovenop. ’s Avonds uit eten geweest en toen hadden we de knollen al wel op. Nog even gepoold in het hostel en daarna lekker op tijd naar bed!

Zondag stond de ‘Casa del Arbol’ op het programma. Tof, hebben we zin in. Dit was één van de redenen waarom Daniëlle graag naar Ecuador wou . Met dat we het hostel willen uitlopen, hoorden we dat er een andere Nederlander is die ook dezelfde dag bestolen was. We raakten met Roeland aan de praat en trokken al snel de conclusie dat wij niks te klagen hadden. Bij Danielle is er voornamelijk apparatuur meegenomen, bij hem was het paspoort en bankpasjes ook gejat! Nou, dan kan je dus geen kant op! Het duurt zo’n 5 weken voor je een nieuw paspoort hebt en die kan je alleen ophalen in Lima (Peru…). Dus! Roeland vertelde echter dat hij gebeld was door de politie omdat er mensen waren opgepakt, dat er spullen gevonden waren en of hij wou langskomen om dit te bekijken en de personen aan te wijzen die zijn spullen gejat hadden. Laten wij dan ook maar gaan! En zo stonden we 5 minuten later op het politiebureau en werden de 3 verdachten een paar minuten later in dezelfde ruimte als ons neergezet. Heel bizar! Helaas zat de man die Danielle haar spullen gejat had er niet bij en ook haar spullen niet. Domper! Roeland had geluk dat zijn tas er tussen lag, maar miste evengoed zijn belangrijke spullen.
We hadden nog niet geluncht en zijn naar Honeys gegaan. De eigenaresse herkende ons en vroeg aan Daniëlle of ze haar spullen al terug had. Daar schoven Aurelie en Larissa bij ons aan. Zij waren bij Roeland toen zijn tas gejat werd. Heerlijke lunch gehad, met wederom een goede bak koffie! Inmiddels was het al laat in de middag en hebben we besloten de plannen maar weer aan te passen. We zijn souvenirs voor Marcel gaan kopen en hebben een marktje bezocht. ‘s Avonds met zijn 5en uit eten geweest. Erg gezellig en superlekkere steak gehad! Zonder rijst! Dat is ook een unicum. Haha.

Maandag was het dan eindelijk zover. Poging 2! Bepakt en bezakt stonden we klaar voor de wandeling naar Casa del Arbol. Toen we op het punt stonden om weg te gaan, kreeg Daniëlle een mail van de politie. Of zij z.s.m. naar het bureau wou komen om spullen te identificeren. Hmm. Oké? Zullen er nieuwe spullen gevonden zijn? We zijn naar het bureau gelopen en hoorden daar dat er een 4e persoon gepakt was in Ambato (een plaatsje een uur vanaf Baños) met een tas die als gestolen was opgegeven. Helaas was dit niet de goede persoon en zaten hier ook niet de spullen van Daniëlle bij. Roeland ging die middag naar de zitting (hoezo snelrecht?) en vertelde ’s avonds dat de 4 verdachten uit Peru komen. Ze hebben allemaal een baan en zijn door hun eigen hebzucht gepakt. Het ging te goed, dus zijn ze de volgende dag gewoon weer opnieuw begonnen met het stelen van tassen. Minimaal 3 van deze diefstallen staan op beeld. Er zijn in 24 uur tijd 7 mensen bestolen. Toen de politie tijdens de zitting de teruggevonden spullen liet zien zei de vrouwelijke verdachte ‘Hé, die is van mij!’ Hoe dom! Hahaha echt… dus! Hoezo domme actie? Ze hebben uiteindelijk allemaal 3 jaar cel gekregen, maar zijn dus nog niet allemaal gepakt. Ben wel aangenaam verrast door de politie van Ecuador. Had nooit verwacht dat er ook maar iets van iemand terug gevonden zou worden! En zeker niet dat er ook nog eens mensen aangehouden zouden worden die vervolgens veroordeeld zijn.

Wij zijn aan een pittige klim begonnen. Van Anna hadden we gehoord dat dit de makkelijke route was. En ik kan je vertellen, ik wil net weten hoe zwaar de moeilijke route was! Verticaal omhoog ofzo? Wel een prachtig uitzicht onderweg, de Niagara Falls op onze rug en hoofd, maar het was het meer dan waard! Aangezien de route niet aangegeven stond, vroegen we ons wel een aantal keer af of we goed liepen, maar dat ging gelukkig goed. We hadden Marcel (die aan kop liep) gevraagd een juich-kreet uit te slaan als hij de Casa Del Arbol zou zien en het duurde even, maar opeens was daar de kreet! Jieeeehaaa, daar zagen we ‘m! Boven eerst even afgekoeld (je wilt immers niet met een rood hoofd met zweetdruppels op de foto) en daarna lekker gaan schommelen. Aaaah leuk!!! Prachtig uitzicht, prettig gezelschap, inspannende wandeling, mooi weer, vers sapje, enorm gelachen en leuke foto’s gemaakt. Puur genieten vandaag! Na het drankje nog meer geschommeld, foto’s gemaakt en met de bus terug. In de bus hadden we disco de muziek stond vet hard aan. Vet grappig. ’s Avonds pasta pesto on the house gegeten samen met Marcel, Aurelie, Roeland en Larissa. Gezellig wijntjes erbij en ineens was het al middernacht! Gezelligheid kent geen tijd.

Dinsdag 1 november hebben we afscheid genomen van Marcel. Hij ging naar huis en wij hebben de bus naar Alausie genomen. Vanaf daar zouden we de volgende dag met de trein de ‘Devils’ nose’ oversteken. Dit was één van mijn redenen om naar Ecuador te gaan, dus dat moest natuurlijk gebeuren. We waren net op tijd om de laatste 2 plekken in de trein te reserveren. Oef! Konden helaas niet naast elkaar zitten, maar hé we hebben tickets! We hebben ’s middags door Alausie gelopen. Een klein plaatsje die uit 1 hoofdstraat bestond. Dat hadden we binnen een uur bekeken. Uit eten geweest (het lukt inmiddels redelijk om in het Spaans mijn eten te bestellen en ook te krijgen wat ik graag wil (Daniëlle zegt het voor en ik praat haar vervolgens na ;)) en op de kamer nog een heerlijke verse ananas opgegeten .

Woensdag ging de wekker al vroeg. Tas ingepakt en richting station gelopen. Daar een lekker ontbijtje gegeten en de trein in gestapt. We voelden ons aardig bekeken tot er een bus van Kras stopte en er nog meer blonde en blanke mensen uitstapte . Zij zaten in een andere coupé. Het oude mannetje waar ik tegenover zat, kon zijn geluk niet op en begon een heel gesprek met mij (en zijn buurmannen over mij). Verder dan mijn naam en dat ik uit Nederland kwam, kwam ik niet. Toen de trein vertrokken was, bleek de plek tegenover Danielle vrij te zijn, dus spullen gepakt en daar gaan zitten. We daalden flink af, van een dor landschap naar een groen, vruchtbaar landschap met een riviertje. Tof! Omdat het een zigzag is, kan de trein de bocht niet altijd maken. Het gebeurde daarom een aantal keer dat we een stuk te ver reden, de conducteur uitstapte om handmatig de wissels op het spoor te verleggen en we weer door (terug) konden. Geniaal.
Eenmaal beneden wat foto’s gemaakt (en flink gebeten door zandvliegen). Vervolgens klein stukje omhoog gereden naar een kleine gemeenschap die ons al dansend op stond te wachten. Er was daar ook een klein museum, daar even rondgelopen en nog een vers sapje op het terras gedronken. Ondertussen aan de praat geraakt met wat mensen die met Kras reisden. Gezellig!  . Eenmaal terug in Alausie zijn we direct naar de bushalte gelopen omdat we hadden gehoord dat de bussen waarschijnlijk vol zouden zitten i.v.m. een nationale feestdag (en we eerlijk gezegd ook geen idee hadden hoe laat de bus zou gaan). Hij zou over 5 minuten vertrekken. Snel tassen in het hostel opgehaald en in de bus gegooid, Daniëlle probeerde nog snel wat te eten te halen, maar de bus reed al toen ik er voor langs liep om Daniëlle te roepen dat we NU weg gingen. En zo zaten we in de bus, zonder lunch… Het was 11 uur en vanaf half 8 hadden we niks meer gegeten. Op zich niet zo’n probleem, alleen de busrit was 4-5 uur!! Euhm… Gelukkig vonden we nog een verdwaalde mueslireep uit Nederland en een zakje M&M’s in de tas die we als lunch konden opeten. Haha, lekker dan, maar…. We hadden wel de bus gehaald en zouden in ieder geval in Cuenca aankomen die middag! Je moet er toch iets voor over hebben. We hebben er iig kostelijk om gelachen. Dat is inmiddels 2 dagen geleden. We hebben onze plannen inmiddels alweer een paar keer aangepast en zijn nu onderweg naar de kust. Daarover de volgende keer! Voor nu weer een fotolink: https://myalbum.com/album/GlCgjSeM9n5X.

Adios Amigos.

Liefs vanuit de hangmat in Montañita!