Expect the unexpected!

Hallo allemaal,

We zijn inmiddels alweer 3 dagen thuis en Rutger heeft alweer 2 dagen gewerkt. Ik mag morgen weer, maar met een tweedaagse werkweek in het vooruitzicht, mag ik niet klagen. Het is immers alweer bijna weekend. We slaan ons best goed door de jetlag heen. Hebben er overdag weinig tot geen last van en ’s nachts alleen als Sophie zo’n 2 tot 3 uur wakker is. We merken dat ze wel steeds meer in het normale ritme komt, dus dat is top!

We waren dus op de camping in Lake Louise aangekomen. Tijdens het ontbijt begon het ineens te sneeuwen. Nice!! We zijn naar het Visitor Center gegaan om te vragen of de wandeling naar Lake Mama Agnes wel mogelijk was met de hoeveelheid sneeuw die er al lag. Een meer dat genoemd is naar mama, moet natuurlijk bezocht worden! ;) Helaas lag deze trail vol met sneeuw en was het te glad om naar boven te gaan. Het zou wel mogelijk zijn met sneeuwspikes onder je schoenen, maar dan nog was het de vraag hoeveel grip je had. Helaas, helaas! We zijn natuurlijk wel even naar Lake Louise toe gereden. Wat een prachtig meer. Door de laaghangende bewolking en de sneeuw gaf het een mysterieus beeld. Tel daar het enorme Fairmont hotel bij op en het sprookje is compleet! We zijn nog een klein stukje verder gelopen en moesten vervolgens al glijdend op de trap naar beneden lopen. Aangezien Sophie nog sliep, ging ik daarna nogmaals naar het meertje, maar nu met Daniëlle en hoewel het slechts 10 minuten later was, was het beeld weer anders. Het was iets opgeklaard en daardoor zag je de bergen achter het meer wat beter. Het was erg fris, dus in de camper hebben we onszelf opgewarmd met een lekkere warme chocolademelk!

Die middag zijn we naar Banff gereden en nadat we informatie bij het Visitor Center hadden ingewonnen, zijn we het dorpje gaan bekijken. Heel verrassend (we zijn er echt totaal niet naar op zoek geweest, ahum) kwamen we een leuk koffietentje tegen. En na de domme vraag ‘Goh wie heeft er zin in wat drinken met gebak’ liepen we natuurlijk naar binnen! Het was weer genieten… wat een goede keuze en wat een “toeval” dat we hier tegenaan liepen. Daarna naar de camping gereden. Wat een enorme deceptie was dat!! De camping valt onder het Nationale Park Banff, maar het had niks weg van een nationaal park en eerlijk gezegd ook niet van een camping. Stel je een gemiddelde woonwijk met asfalt als straat voor waarbij aan beide kanten auto’s geparkeerd staan. Heb je ‘m? Nou, zo was de camping dus ook. Fileparkeren dus. Wat een domper na de prachtige plekken die we al gehad hebben!

Woensdag 10 oktober begon de dag alsof het vrijdag de 13e was. Terwijl we de kinderstoel en kampeerbedje in de achterbak wilden leggen, brak de sleutel af. We konden dus de spullen niet opbergen, maar erger nog, we konden ook niet bij de autostoel van Sophie! Kakzooi! Balen dus! Ik zal verder geen namen noemen wie de eer had het sleuteltje af te breken Daniëlle, maar Rutger en ik waren het niet ;). Eerlijk gezegd was het eerder de vraag wanneer de sleutel zou afbreken dan of, want vanaf het moment dat we ’m kregen had deze al barstjes. Eigenlijk best knap dat we het nog zo lang met zo’n krakkemikkige sleutel gedaan hebben! Ik kwam gekscherend op het idee om bij dezelfde camper, van dezelfde maatschappij te vragen of we hun sleutel mochten proberen en bij het wegrijden zag Daniëlle ineens dezelfde camper staan! We hadden er weinig vertrouwen in, maar wie niet waagt, wie niet wint!! En potdomme! Het sleuteltje paste!!!! Hahahaha, expect the unexpected! Evengoed hebben we daarna het camperverhuurbedrijf gebeld en hoorden we (na 4x bellen) dat er misschien, als het goed is, mogelijk een reservesleutel onder de bank zou liggen. We hebben de bank losgeschroefd en tadaaaaa daar lag een heel setje reservesleutels!!

Omdat we nog een stukje moesten rijden, hebben we weer voor de innerlijke mens gezorgd en mam, bak maar vast wat oliebollen extra op 31 december, want Sophie eet Timballs (eigenlijk heten ze Timbits) met smaak op. Een Timball is een gefrituurde deegbal (lijkt op oliebollendeeg), maar dan met bijvoorbeeld honing, chocola, aardbei als vulling. Ik vind ze echt niet lekker en ook Daniëlle moest er niet veel van hebben, maar aangezien Rutger ze met smaak op eet, is dit echt een gevalletje ‘Zo vader, zo dochter’.

Bij Lake Minnewanka begonnen we vol goede moed aan de wandeling richting de canyon. Eigenlijk wisten we al na 5 meter dat het niet te doen was met de kinderwagen en dat de draagzak ook geen optie was, maar toch zijn we stug door de sneeuw en over boomstammen heen geploeterd tot we bij een schuin stukje kwamen dat echt HEEL erg glad was. Hier besloot Rutger met Sophie om te keren en dat was maar goed ook, want het pad werd van kwaad tot erger! Het was wel een mooie wandeling met de besneeuwde bergen die weerspiegelden in het water. Nadat we de canyon bekeken hadden, liepen we terug. Sis zei heel heldhaftig: “Geef me je hand maar, want als je valt, dan vang ik je op. Ik heb met mijn schoenen meer grip dan jij.” Het eerste stuk terug ging prima en ik had nog niet hardop uitgesproken dat we nu bij het gladde stuk kwamen of Daniëlle gleed uit, viel op haar kont en gleed vervolgens 2 meter naar beneden. Ik kwam niet meer bij van het lachen en Daniëlle ook niet… ‘Ik moet plassen,…. Hihihahahah,’ ‘Hihihihahaha, ik ook’. Het grapje van de ‘Don’t eat yellow snow’ zal ik niet maken, want die heeft Daniëlle al gemaakt. ;)

Na de lunch zijn we naar Two Jack Lake gereden. Een verrassend mooie stop, maar hij haalde het niet bij Johnson Lake waar we daarna stopten. Terwijl we terugreden naar Banff, zag ik in mijn ooghoeken ineens een groot dier staan!! Het was een ELK!!! Die hebben we natuurlijk (veilig vanuit de auto) op de foto gezet!! Expect the unexpected!! Nice! In Banff bleef Daniëlle bij Sophie aangezien ze sliep en zijn Rutger en ik de toerist gaan uithangen. We zijn wat souvenirwinkeltjes in gegaan en hebben ook een paar dingen gekocht. Top! En ook fijn om even met z’n tweeën te zijn! :) Een geslaagde middag dus. Nadat Daniëlle en Rutger de douche op de camping (je weet wel… die fileparkeercamping) hadden uitgeprobeerd, besloot ik ook voor een lekkere warme douche te gaan. Nou, stond mij daar even een koude douche te wachten… Ik stond te rillen onder de douche… Hoezo warm water? Brr!! Het duurde nog een hele poos voordat ik weer lekker op temperatuur was.

Donderdag 11 oktober zijn we naar de Sundance Canyon gereden en hebben Daniëlle en ik een wandeling gemaakt terwijl Rutger in de camper bleef. Het was een goed begaanbaar pad langs de ‘Spray River’. Voordat we het bos in liepen, lag er steeds meer sneeuw op de weg en in het bos lag helemaal een dikke laag. Toen we aan deel 2 van de wandeling wilden beginnen, keken we elkaar aan… ‘Zie jij dit zitten?’ ‘Eh… eerlijk?’ We moesten 1,5 kilometer stijl omhoog klimmen en via dezelfde weg ook weer afdalen. Nou had ik meer grip onder mijn schoenen dan Daniëlle (hahaha), maar we zagen het beide niet zitten dat steile stuk af te dalen. Better safe than sorry, dus we zijn omgekeerd en naar de camper gegaan. Gelukkig stond het ‘Fairmont Banff’ nog op het programma die middag. Een enorm en prachtig hotel op de rand van een berg. Helaas konden we geen goede parkeerplek vinden, dus besloten we naar Surprise Point te rijden. En hoe verrassend de naam ook is; Het uitzicht was inderdaad een aangename verrassing!!! We hadden een prachtig uitzicht op het Fairmont. Wow… tof!! De Chinezen/Japanners waren overigens meer onder de indruk van Sophie dan van het Fairmont. Met grote telelenzen zoemden ze al in om een glimp op te vangen van ‘Miss Little Charming’, maar ook vanaf een meter afstand kenden ze geen schaamte en werd Sophie uitgebreid gefotografeerd.

We zijn weer naar het centrum gereden en hebben (hoe kan het ook anders) eerst voor de innerlijke mens gezorgd. Hetzelfde koffietentje stelde ons ook deze keer niet teleur! Na de ‘Look at her beautiful eyes’ en ‘She is sooooo pretty’ over Sophie zijn we naar de kerstwinkel gegaan. We zitten inmiddels al helemaal in de kerstsfeer! Sneeuw, koude nachten, warme chocomelk, kerstwinkel…. Check! Domper dat kerst nog 2 maanden duurt!!! ’s Avonds zijn we gezellig uit eten geweest en naast dat het gezellig was, was het ook nog eens HEERLIJK!!! Met Sophie ging het ook prima. Ze heeft lekker gespeeld, naar mensen gelachen, beetje rondgelopen, mee gegeten, dik prima!

Vrijdag de 12e was het tijd om de camper uit de file te rijden en naar Calgary te gaan. Heel bijzonder dat je eerst kilometers door de bergen rijdt en ineens zijn daar geen bergen meer, maar is er een prairie achtig landschap met de naam Dead Man’s Flat! Expect the unexpected! Heel bizar. Onderweg zagen we de schansspringbanen die gebruikt zijn bij de Olympische Spelen. Die dingen zijn hoog joh!!! Snel doorgereden naar de Olympic Oval. Daar konden we via een self-guided tour de schaatsbaan bekijken. Erg interessant om te zien en erover te lezen.

Als laatste stond een bezoekje aan de Wallmart op het programma. Wat leuke souvenirs gekocht en toen was het EINDELIJK tijd om naar Balzac te rijden. Daar hadden we ons de hele dag al op verheugd!! Gewoon… om de naam! Hahaha. Dat de camping meer op een camper kerkhof leek, laat ik even achterwege. Het was onze laatste nacht in de camper, dus moesten we alle spullen weer inpakken. Je vraag je toch even af hoe we dat in eerste instantie allemaal meegekregen hadden. :S Linksom of rechtsom paste het er uiteindelijk toch allemaal weer in! We hebben ons camperavontuur afgesloten met een potje ‘Mens-erger-je-niet’ en Yathzee.

Zaterdagochtend hebben we de camper ingeleverd (en mochten we de kinderstoel, campingbedje, autostoel en loopauto voor Sophie ook achterlaten) en na een controle waren we klaar om naar Calgary gebracht te worden. Bij het hotel stonden een portier en piccolo ons op te wachten. Oké, goed begin! Helaas was de kamer nog niet klaar en terwijl we even wachtten in de ontbijtzaal (waar Sophie zo’n 10-14 meter alleen liep! WHOOP WHOOP) kregen we al snel te horen dat er een andere kamer gereed was. Mooi! Bij het binnengaan van de kamer was ik eerst heel even teleurgesteld. Ik was in de veronderstelling dat we een grote kamer geboekt hadden. Toen ik echter 2 meter in de kamer stond, zag ik ineens dat er rechts nog een enorme ruimte was waar 2 grote 2 persoonsbedden stonden. Kijk!!! Dat lijkt er meer op. Inmiddels keken we onze ogen uit en waren we er stil van! Nadat we op bed gesprongen/geploft waren, werden de koffers gebracht. Dik chill! Ook was er een bedje voor Sophie aanwezig. Nice!!!

Daniëlle en ik hebben lunch gehaald en terwijl Sophie sliep, hebben we geluncht op de hotelkamer. Daarna online ingecheckt voor de vlucht. Daar kwam ik erachter dat ik een gratis upgrade had gehad en nu extra beenruimte, een wat luxere stoel had EN een bedje voor Sophie had. Helaas had Rutger deze upgrade niet gehad en was het ook niet mogelijk om hem naast mij bij te boeken, dus zit ik op rij 10 en Rutger op rij 42… :( Tis niet anders. We zijn de stad in gegaan en via een mooi, klein parkje kwamen we uit bij de Stephen Walk Avenue. Eerlijk gezegd klonk het mooier dan het in werkelijkheid was. Het was een grote winkelstraat met weinig sfeer. Toen Sophie wakker was, hebben we in de stad afgesproken en zijn we naar Prince’s Island Park gelopen. Ook het park viel een beetje tegen. Het was vies koud, in de herfst staat er weinig in bloei en ze waren het park nog aan het restaureren van de overstroming in 2015. We zijn op zoek gegaan naar een restaurantje en hadden gezien dat ook hier Earls zat. Daar hadden we in Banff ook heeeeerlijk gegeten, dus waagden we ook hier een poging. Wederom heerlijk gegeten! Op de terugweg richting hotel nog even een Mc Flurry gehaald. ’s Avonds de site geüpdate en een vechtpartij tussen Daniëlle en Rutger mogen aanschouwen. Het ging er zo wild aan toe dat zelfs Sophie er wakker van werd. Uiteindelijk kwam Daniëlle als winnaar uit de bus en kon zo de eerste reactie plaatsen. Dat ze hiervoor Rutger zijn telefoon op de grond moest gooien zal ik achterwege laten.

De volgende ochtend was het na het ontbijt tijd om afscheid te nemen van Sis! :( Zij werd opgehaald door de shuttle en naar het vliegveld gebracht om naar Winnipeg te vliegen. Voor ons kwam er een paar uur later een (extra grote i.v.m. alle bagage die we hadden) taxi voorrijden die ons naar het vliegveld bracht. We konden meteen inchecken en hoorden toen ook dat Rutger naast mij was geplaatst! :) Jeuj!! Na een laatste, enorme burger met patat konden we het vliegtuig in. We hadden een prachtplek! Sophie die voor ons op de grond kan zitten spelen terwijl wij nog languit kunnen zitten en een bedje waarin ze kan liggen als ze slaapt. Helaas niet aan het raam, maar hé we hadden hier toch een voordeel van € 152,- te pakken, dus we mogen niet klagen. Bij het opstijgen konden we via een camera meekijken en zo zagen we live hoe we van taxi-en snelheid maakten en de lucht in gingen. Leuk om te zien! Overigens zaten er 8!!! baby’s op deze vlucht en je snapt dat wij met 4 baby’s op een rij zaten en deze elkaar wakker hielden. Nadat Sophie kiekeboe had gespeeld met de passagiers achter ons is ze toch in slaap gevallen en heeft ze nog 2 uurtjes gepakt. Bij het landen werd ze weer wakker omdat de baby naast ons nogal luidruchtig was.

Op Schiphol werden we tegengehouden bij de paspoortcontrole. Het was te druk en NIEMAND mocht er meer bij… Oke… Lekker dan! Na een kwartier mochten we doorlopen en konden we onze koffers ophalen. Dat is dan wel weer een voordeel; De koffers liggen al op de band, dus daar hoef je niet op te wachten. Papa en mama stonden ons al ongeduldig op te wachten! En nadat ze Sophie uitgebreid geknuffeld en bewonderd hadden, hadden ze ook oog voor Rutger en mij! ;) Thuis nog even gezellig koffie gedronken en toen was het tijd om onze koffers uit te pakken. :(

Nou vraag je je misschien af.. Hoe kijk je hierop terug en zou je dit nog een keer doen? JAZEKER! Ik zou het echt zo nog een keer doen! Wel in een iets aangepaste vorm (2800 km rijden is teveel), maar het was echt prima te doen! Dat kwam ook zeker door Sophie. Zij heeft het echt fantastisch gedaan en was over het algemeen heel tevreden en nieuwsgierig. Een wereldreiziger in spé. En wat helemaal leuk is… Ze is zo ontzettend gegroeid qua ontwikkeling. Dat valt thuis extra op als ze weer met haar eigen speelgoed speelt. Dus ja, tuurlijk is het anders met een kleine, maar ik kijk er goed op terug!

Leuk dat jullie de (lange) verhalen weer gelezen hebben! Voor de laatste keer nog een fotolink:
https://myalbum.com/album/kTmpDmzhtIrv

Liefs,

Ceciel, Rutger, Sophie en Daniëlle