Adiós Argentinië, bienvenida Bolivia
Door: Ceciel
Blijf op de hoogte en volg Ceciel
20 Juli 2013 | Bolivia, Tupiza
Hola allemaal,
Het is alweer vrijdagavond, wat betekent dat we over 3 weken alweer thuis zijn. Dat klinkt snel, maar laten we het positief bekijken en concluderen dat we nog 3 weken om van alles mee te maken. We hebben nu 1 land gehad en hebben er nog 2 te gaan. Wat een mooi vooruitzicht!
We zijn dus in Salta aangekomen en daar werden we direct aangesproken door een man van een hostel. Daar zaten we niet zo 1-2-3 op te wachten, dus poeierden we hem af door te zeggen dat we al een hostel hadden geboekt. Naja, dat hadden we geprobeerd, maar we hadden geen reactie gekregen of ze ook daadwerkelijk plek hadden. Toen wij een blik op de kaart wierpen, bleken we echter aan de andere kant van de stad te staan dan ‘ons’ hostel. Hadden wij even een foutje gemaakt tussen de long-distance terminal en de stadsbussen. Die lagen mijlenver uit elkaar Hahaha! Wat suf! We hadden niet heel veel zin om veel tijd te verdoen aan het zoeken van een hostel in de buurt, dus zijn we toch maar weer naar die man gelopen om een kamer te accepteren. Hij betaalde de taxi en zo waren we binnen 5 minuten in een hostel (die we overigens zelf ook al hadden gezien, maar waarvan we dachten dat hij ver van de bushalte vandaag was, haha) en hadden we 20 minuten later onze tassen gedropt op de kamer.
We zijn snel de stad ingegaan aangezien we maar 1 dag in Salta bleven. We hadden gelezen dat er een kabelbaan was en dat je boven op de berg een prachtig uitzicht had over de stad. Dat wilden we wel meemaken. Eenmaal aangekomen bij de kabelbaan, blijkt er een enorme rij (met alleen maar Argentijnen) te staan. Kloot! Ze hebben hier wintervakantie, dus het is sowieso overal drukker dan normaal. Geduldig als we zijn hebben we ruim anderhalf uur in de rij staan wachten voor wij in de cabine mochten. Gelukkig werden we niet aangestaard door alle mensen in de rij. Er ging zelfs een kindje voor me staan en bekeek me echt letterlijk van top tot teen om vervolgens keihard te lachen en naar zijn ouders te lopen die achter ons in de rij stonden. Dus… Ook dat mocht de pret niet drukken en eenmaal boven was het uitzicht echt prachtig! Salta is veel groter dan ik dacht en eigenlijk zijn alle huizen wit! Je ziet ook hele duidelijke ‘blocks’ in de straten. Het ligt echt tussen de bergen. Eigenlijk wel een verrassend mooi uitzicht.
Eenmaal beneden zijn we richting centrum gelopen en daar kwamen we uit op een prachtig pleintje. Aangezien het heerlijk weer was (22 graden) hebben op een bankje een ijsje gegeten. Even genieten en vakantiegevoel op doen. We zijn rustig de stad gaan bekijken door verschillende straatjes in te lopen. Daarna hebben we boodschappen gedaan en zijn we in het hostel gaan koken. Wij eten vrij vroeg, maar dan hebben we iig nog een hele avond over om de site te updaten, in ons dagboek te schrijven, naar huis te mailen of lekker te lezen. Het was eigenlijk wel een relaxte dag.
Dinsdagochtend gingen we met de bus naar Tilcara, een plaatsje in het noorden van Argentinië. Bij het busstation gaven we onze tassen af en werden we teruggefloten. Wij keken elkaar aan en liepen terug naar de beste man die onze tassen had aangenomen om in de bus te leggen. Maakte hij met het internationale gebaar duidelijk dat hij geld wilde zien! WTF? Alleen om onze tassen in de bus te leggen? We hebben toch al 99 pesos voor het ticket betaald? 2 Pesos kon de beste man krijgen, maar das was volgens hem niet genoeg. Nou dikke doei, tis goed met je! Als er dan al iemand extra geld verdiend, is het de buschauffeur!! De rit naar Tilcara was prachtig. Het landschap werd steeds bergachtiger en hoe verder we richting Tilcara kwamen, hoe mooier de bergen. We zagen allerlei gekleurde bergen, droge rivierbeddingen en een soort ‘pinnacles’. In Tilcara zijn we direct naar het hostel gegaan. Daar bleek direct dat er een onoverbrugbare taalkloof zit tussen de hostess en ons. Zij spreekt net zo goed Engels als wij Spaans, dus met handen en voeten werd ons duidelijk gemaakt waar de keuken en de douche was. Oh ja en of we de gebruikte wc-papier niet in de wc wilden gooien, maar in de afvalbak ernaast…
We zijn richting centrum gelopen en in de zon is het echt superwarm, maar in de schaduw is het best fris. Tilcara ligt op zo’n 2500 meter hoogte. We zijn even naar een lokale markt geweest, hebben boodschappen gedaan en hebben heerlijke pannenkoeken gebakken. In het hostel is het ’s avonds erg koud, gelukkig ging er één blok hout in de kachel waardoor het eventjes wat warmer werd. Ik heb het ’s nachts ook echt koud gehad (het is 1 graad s nachts)!
Woensdag zijn we met de lokale bus naar Purmamarca gegaan om de Cerro de los Siete Colores te bewonderen. We stapten de bus in en de salamigeur kwam ons tegemoet! Bah, bah, bah. Het was druk in de bus, maar gelukkig vonden we achterin de bus een zitplek. Helaas voor ons kwam een man met een overweldigende lichaamsgeur naast ons staan en toen hij ook nog eens zijn armen omhoog deed om zichzelf vast te houden, was het feest helemaal compleet! Tot overmaat van ramp belandde hij vlak voor Purmamarca ook nog eens op mijn schoot. In Purmamarca hebben we heerlijk in het zonnetje broodjes gegeten en genoten van de panfluitmuziek die hier als achtergrondmuziek eigenlijk wel leuk is! Daarna hebben we een wandeling gemaakt om het dorpje heen en zo kwamen we al gauw tussen prachtig gekleurde bergen. Overmoedig als we waren begonnen we in lange broek, maar na een kilometer hebben we deze (boven op een berg tegen de rotswand aan) toch maar even omgeruild voor een korte broek. Hoewel ik de wandeling anders had verwacht, was hij wel mooi. Ik had meer in mijn hoofd dat alle bergen 7 kleuren zouden hebben, maar het was eigenlijk 1 berg die alle kleuren had. Toen we terug waren bij het dorpje zijn we nog even de droge rivier overgestoken en zijn we een stukje bergopwaarts gelopen. Toen hadden we een mooi uitzicht op de zeven-kleurige berg.
Eenmaal terug in het dorpje bleek dat de bus over 5 minuten (of over anderhalf uur) terug zou gaan naar Tilcara, dus hebben we direct de bus maar genomen. In Tilcara hebben we ons tegoed gedaan aan een soort platte empanada/pitabroodje met ham&kaas van een of andere straatbarbecue. Was wel lekker! De rest van de middag hebben we lekker buiten in het zonnetje zitten puzzelen en lezen. We hadden onze was laten doen door de hostess en deze kregen we netjes opgevouwen terug. Fijn, we ruiken weer schoon! In het hostel hebben we nog 2 andere Nederlanders ontmoet en we hebben plannen gemaakt om de tour naar Salar de Uyuni (Bolivia) samen te doen.
Donderdag 18 juli hebben we de bus genomen naar La Quiacha, dat is het grensplaatsje met Bolivia. Deze rit duurde zo’n 4 uur, maar leek veel korter. Het uitzicht was weer verrassend mooi! Wederom erg droog, maar wel afwisselend. Van lama boerderijen tot afgelegen dorpjes en van droge rivieren tot prachtige bergen. Wij hadden 2 plekken voorin de dubbeldekker achter het raam, dus het was goed dooi! We zaten naast 2 Argentijnse meiden die het traditionele ‘Maté’ drankje bij zich hadden. Dit is één of andere thee die wordt gedronken door een rietje (met een lepel aan de onderkant) en smaakt naar rook. Echt vies! Ze nemen het overigens overal mee naar toe! In de bus wordt er verse maté gezet, onderweg in de parken worden hele zakken maté tevoorschijn getoverd en iedereen loopt hier met een thermosfles om vooral niet te weinig maté te hebben gedurende de dag. Tja,… wat zal ik er verder eens over zeggen? Lichtelijk verslavend?
La Quiacha ligt op 3600 meter hoogte en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel voelde in mijn hoofd. Ik was een beetje licht in mijn hoofd en het lopen gaat ook een stukje langzamer. Vanaf de bushalte zijn we rustig naar de grensovergang gelopen. We moesten een tijdje in de rij staan voor de ‘exit-stempel’ van Argentinië en daarna voor de visum van Bolivia, maar het ging sneller dan ik had verwacht. En zo waren we ’s middags ineens in Bolivia! Daar zitten we dus nu en daar stopt ook het verhaal. De volgende keer volgen de verhalen uit Bolivia. De eerste indruk is erg positief. Het is veel rustiger en gemoedelijker dan Argentinie, dus dat belooft nog wat!
Voor nu een heel fijn weekend gewenst en veel plezier op het Broeklander feest voor degenen die gaan! Als laatste nog even een fotolink; http://www.mijnalbum.nl/Album=G7ULFFBA
Liefs Ceciel
Het is alweer vrijdagavond, wat betekent dat we over 3 weken alweer thuis zijn. Dat klinkt snel, maar laten we het positief bekijken en concluderen dat we nog 3 weken om van alles mee te maken. We hebben nu 1 land gehad en hebben er nog 2 te gaan. Wat een mooi vooruitzicht!
We zijn dus in Salta aangekomen en daar werden we direct aangesproken door een man van een hostel. Daar zaten we niet zo 1-2-3 op te wachten, dus poeierden we hem af door te zeggen dat we al een hostel hadden geboekt. Naja, dat hadden we geprobeerd, maar we hadden geen reactie gekregen of ze ook daadwerkelijk plek hadden. Toen wij een blik op de kaart wierpen, bleken we echter aan de andere kant van de stad te staan dan ‘ons’ hostel. Hadden wij even een foutje gemaakt tussen de long-distance terminal en de stadsbussen. Die lagen mijlenver uit elkaar Hahaha! Wat suf! We hadden niet heel veel zin om veel tijd te verdoen aan het zoeken van een hostel in de buurt, dus zijn we toch maar weer naar die man gelopen om een kamer te accepteren. Hij betaalde de taxi en zo waren we binnen 5 minuten in een hostel (die we overigens zelf ook al hadden gezien, maar waarvan we dachten dat hij ver van de bushalte vandaag was, haha) en hadden we 20 minuten later onze tassen gedropt op de kamer.
We zijn snel de stad ingegaan aangezien we maar 1 dag in Salta bleven. We hadden gelezen dat er een kabelbaan was en dat je boven op de berg een prachtig uitzicht had over de stad. Dat wilden we wel meemaken. Eenmaal aangekomen bij de kabelbaan, blijkt er een enorme rij (met alleen maar Argentijnen) te staan. Kloot! Ze hebben hier wintervakantie, dus het is sowieso overal drukker dan normaal. Geduldig als we zijn hebben we ruim anderhalf uur in de rij staan wachten voor wij in de cabine mochten. Gelukkig werden we niet aangestaard door alle mensen in de rij. Er ging zelfs een kindje voor me staan en bekeek me echt letterlijk van top tot teen om vervolgens keihard te lachen en naar zijn ouders te lopen die achter ons in de rij stonden. Dus… Ook dat mocht de pret niet drukken en eenmaal boven was het uitzicht echt prachtig! Salta is veel groter dan ik dacht en eigenlijk zijn alle huizen wit! Je ziet ook hele duidelijke ‘blocks’ in de straten. Het ligt echt tussen de bergen. Eigenlijk wel een verrassend mooi uitzicht.
Eenmaal beneden zijn we richting centrum gelopen en daar kwamen we uit op een prachtig pleintje. Aangezien het heerlijk weer was (22 graden) hebben op een bankje een ijsje gegeten. Even genieten en vakantiegevoel op doen. We zijn rustig de stad gaan bekijken door verschillende straatjes in te lopen. Daarna hebben we boodschappen gedaan en zijn we in het hostel gaan koken. Wij eten vrij vroeg, maar dan hebben we iig nog een hele avond over om de site te updaten, in ons dagboek te schrijven, naar huis te mailen of lekker te lezen. Het was eigenlijk wel een relaxte dag.
Dinsdagochtend gingen we met de bus naar Tilcara, een plaatsje in het noorden van Argentinië. Bij het busstation gaven we onze tassen af en werden we teruggefloten. Wij keken elkaar aan en liepen terug naar de beste man die onze tassen had aangenomen om in de bus te leggen. Maakte hij met het internationale gebaar duidelijk dat hij geld wilde zien! WTF? Alleen om onze tassen in de bus te leggen? We hebben toch al 99 pesos voor het ticket betaald? 2 Pesos kon de beste man krijgen, maar das was volgens hem niet genoeg. Nou dikke doei, tis goed met je! Als er dan al iemand extra geld verdiend, is het de buschauffeur!! De rit naar Tilcara was prachtig. Het landschap werd steeds bergachtiger en hoe verder we richting Tilcara kwamen, hoe mooier de bergen. We zagen allerlei gekleurde bergen, droge rivierbeddingen en een soort ‘pinnacles’. In Tilcara zijn we direct naar het hostel gegaan. Daar bleek direct dat er een onoverbrugbare taalkloof zit tussen de hostess en ons. Zij spreekt net zo goed Engels als wij Spaans, dus met handen en voeten werd ons duidelijk gemaakt waar de keuken en de douche was. Oh ja en of we de gebruikte wc-papier niet in de wc wilden gooien, maar in de afvalbak ernaast…
We zijn richting centrum gelopen en in de zon is het echt superwarm, maar in de schaduw is het best fris. Tilcara ligt op zo’n 2500 meter hoogte. We zijn even naar een lokale markt geweest, hebben boodschappen gedaan en hebben heerlijke pannenkoeken gebakken. In het hostel is het ’s avonds erg koud, gelukkig ging er één blok hout in de kachel waardoor het eventjes wat warmer werd. Ik heb het ’s nachts ook echt koud gehad (het is 1 graad s nachts)!
Woensdag zijn we met de lokale bus naar Purmamarca gegaan om de Cerro de los Siete Colores te bewonderen. We stapten de bus in en de salamigeur kwam ons tegemoet! Bah, bah, bah. Het was druk in de bus, maar gelukkig vonden we achterin de bus een zitplek. Helaas voor ons kwam een man met een overweldigende lichaamsgeur naast ons staan en toen hij ook nog eens zijn armen omhoog deed om zichzelf vast te houden, was het feest helemaal compleet! Tot overmaat van ramp belandde hij vlak voor Purmamarca ook nog eens op mijn schoot. In Purmamarca hebben we heerlijk in het zonnetje broodjes gegeten en genoten van de panfluitmuziek die hier als achtergrondmuziek eigenlijk wel leuk is! Daarna hebben we een wandeling gemaakt om het dorpje heen en zo kwamen we al gauw tussen prachtig gekleurde bergen. Overmoedig als we waren begonnen we in lange broek, maar na een kilometer hebben we deze (boven op een berg tegen de rotswand aan) toch maar even omgeruild voor een korte broek. Hoewel ik de wandeling anders had verwacht, was hij wel mooi. Ik had meer in mijn hoofd dat alle bergen 7 kleuren zouden hebben, maar het was eigenlijk 1 berg die alle kleuren had. Toen we terug waren bij het dorpje zijn we nog even de droge rivier overgestoken en zijn we een stukje bergopwaarts gelopen. Toen hadden we een mooi uitzicht op de zeven-kleurige berg.
Eenmaal terug in het dorpje bleek dat de bus over 5 minuten (of over anderhalf uur) terug zou gaan naar Tilcara, dus hebben we direct de bus maar genomen. In Tilcara hebben we ons tegoed gedaan aan een soort platte empanada/pitabroodje met ham&kaas van een of andere straatbarbecue. Was wel lekker! De rest van de middag hebben we lekker buiten in het zonnetje zitten puzzelen en lezen. We hadden onze was laten doen door de hostess en deze kregen we netjes opgevouwen terug. Fijn, we ruiken weer schoon! In het hostel hebben we nog 2 andere Nederlanders ontmoet en we hebben plannen gemaakt om de tour naar Salar de Uyuni (Bolivia) samen te doen.
Donderdag 18 juli hebben we de bus genomen naar La Quiacha, dat is het grensplaatsje met Bolivia. Deze rit duurde zo’n 4 uur, maar leek veel korter. Het uitzicht was weer verrassend mooi! Wederom erg droog, maar wel afwisselend. Van lama boerderijen tot afgelegen dorpjes en van droge rivieren tot prachtige bergen. Wij hadden 2 plekken voorin de dubbeldekker achter het raam, dus het was goed dooi! We zaten naast 2 Argentijnse meiden die het traditionele ‘Maté’ drankje bij zich hadden. Dit is één of andere thee die wordt gedronken door een rietje (met een lepel aan de onderkant) en smaakt naar rook. Echt vies! Ze nemen het overigens overal mee naar toe! In de bus wordt er verse maté gezet, onderweg in de parken worden hele zakken maté tevoorschijn getoverd en iedereen loopt hier met een thermosfles om vooral niet te weinig maté te hebben gedurende de dag. Tja,… wat zal ik er verder eens over zeggen? Lichtelijk verslavend?
La Quiacha ligt op 3600 meter hoogte en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel voelde in mijn hoofd. Ik was een beetje licht in mijn hoofd en het lopen gaat ook een stukje langzamer. Vanaf de bushalte zijn we rustig naar de grensovergang gelopen. We moesten een tijdje in de rij staan voor de ‘exit-stempel’ van Argentinië en daarna voor de visum van Bolivia, maar het ging sneller dan ik had verwacht. En zo waren we ’s middags ineens in Bolivia! Daar zitten we dus nu en daar stopt ook het verhaal. De volgende keer volgen de verhalen uit Bolivia. De eerste indruk is erg positief. Het is veel rustiger en gemoedelijker dan Argentinie, dus dat belooft nog wat!
Voor nu een heel fijn weekend gewenst en veel plezier op het Broeklander feest voor degenen die gaan! Als laatste nog even een fotolink; http://www.mijnalbum.nl/Album=G7ULFFBA
Liefs Ceciel
-
20 Juli 2013 - 04:34
Daniëlle:
Ja, het 1e land zit er op! Maar... we zijn nog lang niet op de helft én we hebben nog genoeg mooie plekken in het vooruitschiet om ook maar over naar huis gaan na te denken! Hopelijk wordt de trip naar Uyuni net zo mooi/leuk als de afgelopen 13 dagen!
Xx -
20 Juli 2013 - 06:51
Fienschutte@ Het Net .nl:
mooi toaal reisverslag;jammer dat het maar 1 berg was die 7 kleuren had; klein minpuntje maar verder bijzonder wat jullie allemaal in zon korte tijd meemaken! -
20 Juli 2013 - 08:09
Agnesgrk@hotmail.com:
Hallo Ceciel
Alweer een hoofdstuk in jou levensboek bij kunnen schrijven.
"Aapjes" kijken, dat is voor de kinderen toch leuk?
Ik dacht even dat Rutger bij je was: de was lekker schoon!
Word je volgende cursus een taalcursus?
De mooie foto's maken het plaatje compleet, ga zo door :) !
Blijf genieten. Kus mama -
20 Juli 2013 - 08:37
Mnq:
Potdorie al lang gereageerd en het staat nergens niet bij jou en niet bij Daan.
Ondertussen heeft je andere auntie een knor pauze niet te verwarren met een knorr pauze.
Wij gaan zo anvers onveilig maken samen met nog duuzend andere nederlanders want er is een mega aanbieding van de hotels hier ivm de troonwisseling en ja dan is het duidelijk dan staan de Olanders in de rij.
Maar weer prachtige foto's en op naar het volgende land. Ken nie wachten
Xx
-
20 Juli 2013 - 10:36
Elly:
Ha Ceciel,
De reactie van je auntie uut Anvers GELOOF je toch zeker niet???
Leuk je reisverslag weer te lezen, goh bij jullie pannenkoeken op het menu hier kruudmoes weer.
Geniet van de volgende trip.
Groet uit het drukke Antwerpen. -
20 Juli 2013 - 13:51
Monique F:
Weer mooie verhalen over jullie belevenissen, wij houden het simpel: morgen naar Texel, mag weer fietsen en autorijden. En het gipscorset hoef ik niet meer de hele dag te dragen, dat is wel fijn want de komende dagen zal het hier rond de 25 graden worden. Veel plezier in Bolivia, liefs en groeten, ook van Paul, Monique. -
21 Juli 2013 - 11:55
Tim:
Hoiii,
Wat een leuke verhalen weer.
Had ook niet anders verwacht jullie kennende.
wel apart dat het snachts zo koud is
terwijl je overdag in een korte broek loopt.
Maar, dat lijkt me een kwestie van wennen.
Veel succes.
Groetjes Tim -
25 Juli 2013 - 20:55
Erna:
bienvenida Ceciel,
Zomervakantie voor de een, wintervakantie voor de ander, wat maakt het ook uit, de wachttijd is om het even. Licht in je hoofd , voor of na de maté?
Raad eens wat ik voor de broeklander rommelmarkt bij jullie mams als ontbijt heb genoten: .........
Ik heb jullie plaats trouwens al meerdere keren in gepalmd, al zijn de dochters natuurlijk niet te vervangen
Tjuus, -
25 Juli 2013 - 22:06
Sanne:
Hey Ceciel en Daniëlle,
Wat een mooie verhalen! Leuk hoor, geniet er nog even van de komende weken!
Liefs Sanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
