Bloed, zweet en tranen...

Hola allemaal!

Puno wasn’t the place to be. Toen we vertrokken uit Copacabana en we de grens met Peru passeerden, hadden we in de planning naar Puno te gaan. In de bus lazen we de Lonely Planet en kwamen we erachter dat hier niet zo veel te beleven viel. Prima, dan skippen we Puno en gaan we direct door naar Cusco. Met direct bedoel ik ook direct. In Puno hadden we namelijk 20 minuten om buskaarten te kopen, dat lijkt lang, ware het niet dat er een enorme rij stond en dat wederom de pinautomaten het niet deden. De wisselkoers met de dollar was ook niet gunstig, dus toen maar geprobeerd bij de busmaatschappij met dollars te betalen. Dat kon, maar een kaartje zou dan 9 dollar zijn. Of nee, $ 10,- zei de vrouw nog geen 2 tellen later. Dan heb je aan mij geen goede… 9 dollar dus en geen cent meer! Als ze direct 10 had gezegd, was het ook prima geweest ;) nu dus niet! Haha. En zo zaten we 20 minuten later in de bus naar Cusco. Het was superwarm boven in de bus en toen we erachter kwamen dat een grote groep backpackers beneden in de luxe stoelen zaten, ben ik even verhaal gaan halen… Zij waren er gewoon gaan zitten en het werd gedoogd. Als er mensen met een kaartje kwamen, moesten ze weg, maar.. het was alleen voor knappe mensen. Jullie begrijpen dat ik naar boven sprintte, Daniëlle commandeerde om onze spullen te pakken en wij 10 seconden later ook in de luxe stoelen op de benedenverdieping zaten. De reis werd er een stuk aangenamer door! In Cusco zijn we naar het hostel gegaan en zijn we uit eten gegaan.

Het hostel was zachtjes uitgedrukt niet helemaal naar ons zin, dus zijn we ’s morgens om 9 uur naar de buren verhuisd. Daarna zijn we direct naar Ecopackers gegaan om de Salkantay track te boeken. Onderweg zagen we een chocomuseum en jullie begrijpen dat we daar natuurlijk even een bezoekje aan moesten brengen. We hebben rustig in het restaurantje gezeten, ons dagboek geschreven en een boodschappenlijstje gemaakt voor onze 4daagse track. Verrassend genoeg hadden ze hier een grote supermarkt, heel fijn na al die kleine winkeltjes waar ze alleen maar snoep, chips, water en fris verkopen. We hebben een flinke voorraad snacks ingeslagen; van chips tot chocola, van nootjes tot koekjes…. Daarna zijn we naar de lokale markt gegaan en hebben we genoten van een verse fruitdrank die voor onze neus werd klaargemaakt. Verser kan je het niet hebben! ’s Avonds hadden we een bijeenkomst voor de tour en daarna zijn we hoogstaand culinair gaan dineren bij de Mc (nadat we al een burger ergens anders hadden gehad en we nog honger hadden).

Dinsdag 30 juli ging de wekker om 4 uur! Op naar de Machu Picchu. We werden met de auto naar een dorpje gebracht en na het wegen van onze tassen en die van onze reisgenoten bleek dat er een extra paard moest komen. We hadden teveel gewicht! Haha. Prima! Voor 4 euro pp wil ik mijn teveel aan bagage wel afstaan. Helaas had ik niet genoeg tijd om alles over te pakken, dus heb ik (en Daniëlle ook een groot deel!) die dag met 10 kilo op mijn rug gelopen. Gelukkig had ik geen last van een blaar op mijn hak en was de wandeling verder een fluitje van een cent en hadden we geen last van de hoogte. NOT! Oh God, wat was het zwaar! We begonnen om 9 uur met klimmen en na 5 uur wandelen was het lunchtijd. Het hoogtepunt van deze maaltijd was een reep chocola die we na de maaltijd opsmikkelden. Dat zegt genoeg over de kwaliteit van de maaltijd lijkt me? Na de lunch gingen we voornamelijk bergafwaarts, dit ging in recordtempo en anderhalf uur later waren we bij onze slaapplek. Een provisorische tent, met kleine tenten in het midden. We hebben ons even opgefrist met babydoekjes. Gezellig bij kaarslicht gedineerd en daarna lag iedereen om 20.15 op één oor.

Woensdag zou de zwaarste dag zijn. Oké! We gaan er voor. We zouden die dag 700 meter stijgen en het zou een 4 uur durende pittige klim worden. Nou, daar was geen woord aan gelogen! Het was zwaar, HEEL zwaar! Volgens mij is dit het zwaarste wat ik ooit gedaan heb! Vol goede moed begonnen we te klimmen, te dalen, te klimmen en te klimmen. Bij de laatste stop hoorden we dat het nog maar 40 minuten klimmen was! Jahoe! Let’s go! Eenmaal boven (4600 meter) was ik blij dat we er waren, maar was stiekem ook wel een beetje trots! We made it! Maar ik moet eerlijk zeggen… ik vond dag 1 minstens zo zwaar! Daarna moesten we 2 uur dalen en na de lunch nog eens 4 uur! De omgeving was prachtig! ’s Morgens waren het allemaal stenen, bevroren beekjes en grote rotsen, ’s middags kwamen we in het regenwoud en werd het warm, groen en vochtig. Toen we na 10 uur wandelen eindelijk op de camping aankwamen, waren we helemaal vies en stoffig! Gelukkig boden de babydoekjes weer uitkomst voor onze bruin/oranje benen en onze zwoksels. Om 20.30 lagen we alweer op één oor.

Donderdag moesten we voornamelijk naar beneden lopen. Dit klinkt relax, maar zo voelde dat niet. Gelukkig hadden we vandaag alleen de ochtend om te lopen. Toen ik na de lunch opstond was ik echt stijf! ’s Middags namen we met 6 anderen afscheid van de groep. Wij deden de 4daagse tocht, de rest had de 5daagse tocht geboekt. Dit scheelde ons een stukje wandelen, want wat zij op dag 4 ter voet aflegden, deden wij met de auto en de trein (hier waren we heeeeeel blij mee!). Het 9-persoonsbusje zat volgepropt met 17 personen, maar de stemming zat er goed in. We kwamen vrij vroeg in Hydroelectric aan, dus hebben we met z’n achten een terrasje gepakt en gewacht tot de trein kwam. Dat was gezellig! We zijn met de trein naar Aguas Calientes gegaan en daar werden we naar ons hostel gebracht. ’s Avonds hadden we een bijeenkomst met een nieuwe gids, waarvan we het vermoeden hadden dat hij dronken was. Wat een vreselijke aandachtstrekker! Daarna boodschappen gedaan en op tijd naar bed.

Oh, wat lag ik nog lekker te slapen toen de wekker om 3.45 ging! Was wel meteen klaarwakker, want vandaag zouden we de Machu Picchu betreden. Om half 5 hadden we met ons groepje afgesproken en begon de lange, zware klim. We werden door de gids gewaarschuwd dat het koud was. Inmiddels weten we dat de Boliviaanse kou iets compleet anders is dan de Peruaanse kou, want binnen 10 meter ging het fleecevest uit en nog eens 100 meter later ging ook mijn jas uit en klommen we in een hemdje verder. We moesten een trap van 1600 treden op… Oef. We hadden de Iguazu Falls op ons voorhoofd en onze rug staan. Jemug, wat hebben we gezweet en wat een gehijg! Gelukkig liepen we in het donker en konden we incognito de toegangspoort bereiken. ;) Daar stonden Geert en Madelijn al te wachten en konden we bij hun aansluiten. Het 1e aanblik van Machu Picchu was heel gaaf! Het was nog niet zo druk, dus snel veel foto’s gemaakt! Daarna kregen we uitleg over en een rondleiding door Machu Picchu. Was interessant! Hierna hebben we zelf nog een uurtje rondgelopen en zijn we even de inwendige mens gaan verzorgen. Daar maakten we plannen om naar de Inca’s bridge te lopen. Heel bizar om te zien dat het uit een rotswand gehakt is op honderden meters hoogte… Vervolgens zijn we naar de Sun gate gegaan. Was een korte, maar pittige wandeling in de brandende zon, maar ik vond het het uitzicht meer dan waard! Vanaf daar begon ook onze lange weg terug naar het dorpje. 1600 treden naar beneden… dit ging wel sneller dan omhoog. Haha. Wat waren we blij toen we weer in het dorpje waren en we een lekkere douche konden nemen! De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan en ’s avonds hebben we de trein en bus teruggenomen naar Cusco. Het wandelen was mooi, superzwaar en uitputtend, maar wel supergaaf en tof dat we dit samen hebben gedaan en op eigen kracht hebben volbracht.

Zaterdag waren we moe en hebben we rustig aan gedaan. Omdat we het meer dan verdiend hadden, zijn we naar een patisserie gegaan en daar hebben we echt een goddelijk taartje gegeten. Op de markt hebben we vervolgens weer een fruitsapje gehaald. ’s Middags heb ik even een uurtje op bed gelegen, ik voelde me echt niet fit. Daarna lekker gekookt en toen er in de bar wel 4 mensen zaten, zijn we omgedraaid en richting bed gegaan. Fijn zo’n ontspannen dag! Zondag zijn we gewoon kris-kras door de stad gaan struinen en hebben we veel mooie gebouwen gezien. Wederom hadden we een gebakje verdiend, dus op naar de patisserie! Daarna weer naar de markt om een fruitsapje te halen. In het hostel bleek dat onze kookkunsten ook door anderen erg werden gewaardeerd. Wij hadden zaterdag namelijk een restje pasta over die we op wilden eten, maar op de één of andere manier was de schaal al half leeg… Bijzonder. ’s Avonds om 20.00 uur hebben we een luxe bus richting Paracas genomen. Een lange rit, want met een tussenstop in Ica, kwamen we er maandagmiddag pas aan. In Paracas zijn we even naar het strand geweest en hebben we gerelaxt. ’s Avonds lekker gekookt en toen was het tijd voor een verwenavond met een maskertje en veel chocola.

Dinsdag gingen we naar de Ballestas eilanden. Een eilandengroep voor de kust van Peru waar duizenden vogels leven. De eilanden lijken van witte stenen te zijn, maar als je goed kijkt zijn al die witte puntjes vogels (of vogelpoep, haha)! Naast die duizenden vogels zagen we ook zeeleeuwen, dolfijnen en pinguïns. Heel tof om te zien! Op dit eiland wonen 2 personen om de vogels te beschermen en zij worden elke 2 maanden afgelost. Onderweg zagen we nog een soort Nasca-teken in de vorm van een cactus of kandelaar. In Paracas hebben we souvenirs gekocht en aangezien er verder niks te doen was in dit dorpje hebben we gerelaxt tot halverwege de middag de bus naar Lima ging.

Woensdag was onze laatste dag in Peru. We zijn lopend de stad door gegaan en kwamen op een gegeven moment bij de Starbucks vlakbij het strand uit. Even koffie drinken en dagboek schrijven! :) Vervolgens zijn we over de boulevard gelopen en hebben we bij Manola’s churro’s gekocht. Een Peruaanse specialiteit die niet onze favoriete snack wordt (gefrituurd deeg gevuld met chocola of dolce de leche). Daarna heerlijk uit eten gegaan en een enorme visschotel besteld! Genieten! In het hostel gedoucht, tas gepakt en klaargemaakt voor de vliegreis. ’s Avonds zijn we met de taxi naar ‘Park National Reserve’ gegaan. Onderweg moest de chauffeur stoppen en werd er naar ons geseind dat we de auto uitmoesten. Wat? No lo entiendo? No hablo espanol? Blijkbaar mag je in Peru alleen in de auto blijven zitten als je benzine of diesel tankt. Haha. We gingen dus naar een groot park met fonteinen. Daar was een show, met laser en muziek. Een mooie show, maar het einde was nogal abrupt. Terwijl om ons heen mensen in hun eigen taal op de melodie van ‘Alle Menschen werden Brüder’ meegingen zingen, was de show midden in het liedje ineens afgelopen. Ach ja, dat gaf niet, want ook Daan stond te swingen als een malle. Haha! Op naar de taxi’s waar we natuurlijk weer werden afgezet, maar uiteindelijk toch een goede deal sloten. Op naar de Mac Donalds! De MC Flurry wacht op ons! Een laatste afsluiter in Lima voordat we naar het vliegveld vertrokken! Het vliegtuig was nog geen 2 minuten in de lucht of ik lag al te slapen. Hoewel de stoelen in de nachtbus echt veel relaxter, breder en comfortabeler zijn en ook nog eens een heel stuk verder naar achteren kunnen, heb ik geslapen tot het ontbijt 5 uur later werd geserveerd.

We hadden een tussenstop van 16 uur in Atlanta, dus zijn we met de Marta naar het centrum gegaan en hebben we een bezoekje gebracht aan het CNN gebouw, Coca Cola World, Jacky’s (een hamburgerketen in jaren ’50 stijl) en een groot winkelcentrum. Hier hebben we ons vermaakt tot we weer naar het vliegveld moesten. Onze snackvoorraad werd eerst nog even aangevuld met M&M’s in smaken die we in Nederland niet hebben. In het vliegtuig kon ik de slaap niet echt vatten, dus eerst maar even een filmpje gekeken. En zoals altijd val je bij een slechte film dus NIET in slaap en bij goede films wel… :S Vrijdag landden we in Amsterdam en na lang wachten op de tassen, konden we eindelijk naar de aankomsthal! Hier stonden papa, mama en Monique al op ons te wachten. Altijd leuk zo’n ontvangstcomité!! Nog even koffie gedronken en toen naar huis, waar Rutger (en de monchoutaart) al met smart op me zat te wachten. Fijn om elkaar weer in de armen te sluiten. 
Hoewel ik mijn best heb gedaan het verhaal enigszins in de korten, is en blijft het een heel lang verhaal, maar ik heb dan ook een hoop meegemaakt in die laatste 11 dagen in Peru. Goed excuus toch? ;)

Voor nu nog de laatste foto’s (dat zijn er ook veel, haha!) en tot de volgende reis maar weer!
http://www.mijnalbum.nl/Album=3COKJA43

Liefs Ceciel