De hoogste, witste en koudste plek van onze reis.

Hola allemaal,

We zijn op weg naar Copacabana! Onze laatste stop voordat we naar Peru gaan. De eerste indruk van Bolivia was positief. We kwamen aan in Villazon, het plaatsje direct aan de grens met Argentinië. We hebben direct bij allerlei banken geprobeerd om geld op te nemen, maar dit lukte nergens. Dik balen, want we hadden toch echt bolivianos nodig om een buskaartje naar Tupiza te kopen. Uiteindelijk hebben we wat dollars omgewisseld zodat we in ieder geval ons buskaartje konden kopen en we de bus konden nemen. De bus zou tussen 13.30 en 14.00 uur vertrekken, ware het niet dat deze uiteindelijk om 15.00 uur aan kwam rijden. Dat gaf op zich niet, want we hadden een groepje backpackers (4 Fransen, 1 Nederlander (Martijn)) ontmoet waar we gezellig mee hebben zitten kletsen. In de bus begon één of andere wereldverbeteraar een heel verhaal over roken, ziektes en één of ander paardenmiddel die hij had om alle ziektes mee te genezen. Ondanks dat het Spaans was, begreep ik er teveel van. Daar had ik niet zo’n zin in, dus heb lekker mijn ogen dicht gedaan en heb een uurtje liggen pitten tot we in Tupiza waren. Daar hadden we een prachtig hotel inclusief zwembad en ontbijt geboekt voor het grote bedrag van € 6,50 per persoon. Dat is direct opvallend aan Bolivia. Het kost hier allemaal een stuk minder in vergelijking met Argentinië.

Na het inchecken hebben we nogmaals een poging gedaan om te pinnen en wederom lukte dit niet. Gelukkig kregen we toen een hele goede, bruikbare tip: Zodra je pas wordt ingeslikt, vraagt hij welke taal je wilt. Wij hebben altijd gekozen voor Engels, maar nou blijkt het zo te zijn dat als je kiest voor Engels, de automaat je geen geld kan geven. Kies je voor Spaans, dan is het geen probleem om geld op te nemen. Dit blijkt bij alle pinautomaten die wij tot nu toe zijn tegen gekomen zo te zijn… Heel bijzonder. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest en is Martijn met ons mee gegaan.

De volgende dag hadden we 3 dingen op de planning: 1. Paardrijden, 2. Relaxen bij het zwembad, 3. Tour boeken voor Salar de Uyuni. Eerst maar eens paardrijden. Martijn wilde graag paardrijden en vroeg of wij mee wilden. Naja, dat kunnen we op zich ook gewoon bij Maud doen toch? Oké, we gaan mee, dan zien we iig de omgeving. Mijn makke paard heette Laguno. Hij was zo goed afgericht dat hij onze gids echt elke stap volgde. Het was een mooie rit tussen de bergen van Tupiza. Wat me opviel was de hoeveelheid zwerfafval die we onderweg tegen kwamen. Niet op één plek, maar gewoon op meerdere plekken. De rit was verder leuk, maar ik had wel wat meer actie verwacht. ’s Middags heb ik heerlijk aan het zwembad liggen lezen. Even ontspannen op deze vermoeiende, maar enerverende reis. Wat was dat genieten . Ondertussen zaten we te wachten tot Harm en Marlon zouden arriveren, aangezien we samen de tour naar Salar de Uyuni zouden boeken. Uiteindelijk hebben Daniëlle en ik de tour geboekt, zodat we zaterdag konden vertrekken. We hebben nog wel even op zijn Boliviaans onderhandeld en kregen het toch voor elkaar 50 bolivianos per persoon korting te krijgen. Dat is welgeteld bijna 6 euro op een trip van 140 euro, maar goed, het klinkt toch mooi ;)! Met dat wij uit eten wilden gaan, kwamen Harm en Marlon binnen. Terwijl zij zich even opfristen, hebben wij wat lekkere dingen voor de tour gekocht. Gedroogde banaan, rozijnen, cola en ook een wijntje voor de koude avonden mocht niet ontbreken. Daarna een heerlijke steak gegeten, de site geüpdate en toen naar bed gegaan.

Zaterdag was het dan zover! Op naar de zoutvlaktes van Bolivia ook wel ‘Salar de Uyuni’ genoemd! We moesten al vroeg aanwezig zijn en zo zaten we om half 9 bepakt en bezakt met z’n vijven en een chauffeur (Raoul) in een jeep. Marlon en ik waren het kleinst en moesten daarom achterin zitten. Daniëlle en Harm konden daar echt hun benen niet kwijt (de stoelen konden niet worden teruggeklapt) en ik weet niet wie van jullie wel eens 6 uur opgevouwen achterin een jeep heeftgezeten… dat is geen aanrader. Dit deed trouwens geen afbreuk aan de prachtige omgeving waar we doorheen reden. We stegen enorm en zo hadden we prachtig uitzicht over de bergen. We zijn gestopt bij Inca ruïnes en bij gebrek aan wc’s onderweg gingen we voor de enige optie ‘natural’. En zo heb je ineens de meest bijzondere plekken als wc en als je dan met 3 vrouwen bent is de gene snel weg. Haha.

Het hoogste punt die dag was 4.855 meter. Het was koud en er stond ontzettend veel wind. Een klein stukje lopen kost zoveel energie. Nou weet ik wel dat mijn conditie gewoon prima is, maar 20 meter klimmen op zo’n hoogte en je staat te hijgen als een paard joh! Heel bizar om mee te maken.
Aan het eind van de middag kwamen we bij het nationale park aan waar we zouden overnachten en waar we dag 2 naar toe zouden gaan om meren en een vulkaan te bekijken. Hier kregen we te horen dat we het nationale park niet in konden i.v.m. het slechte weer. Het scheen extreem koud te zijn, er was veel meer sneeuw dan normaal gevallen en er was veel bewolking. Wij dik balen natuurlijk, want die meren en vulkaan zouden toch wel één van de hoogtepunten van deze tour zijn. Gelukkig mochten we het park wel in, mits we alleen naar ons hostel zouden rijden. De chauffeur had geregeld dat als we de volgende dag voor 7 uur ‘s morgens uit het park zouden zijn, we geen entree hoefden te betalen.
Toen we bij het hotel aankwamen begon het al te schemeren. Het was de hele dag al koud, maar zodra de zon weg is daalt de temperatuur naar – 15 graden. Het hostel was op zich prima. We hadden basic accommodation geboekt en dat was het ook. Dat er geen douche was, dat wisten we, maar dat er geen verwarming was, dat was een onaangename verrassing. Oh echt jongens, wat was het f*cking koud!! Ik had wel verwacht dat het koud zou zijn, maar zo koud??? Gelukkig kregen we al snel warme thee, maar met 4 lagen kleren aan, een sjaal om, handschoenen aan en een muts op was het nog steeds koud. Na het avondeten hebben we de kou getrotseerd en onder genot van een wijntje gezellig een spelletje gespeeld. Daarna met evenveel kleren aan lekker in mijn warme slaapzak met 3 lagen extra dekens gaan liggen. Onze chauffeur was een paar dagen eerder ook in dat hostel geweest en had zich niet voorbereid op deze extreme kou, dus hebben we hem dekens gegeven zodat hij lekker zou slapen en ons de volgende dag ook nog uitgerust en veilig kon vervoeren.

Zondagochtend hoorden we tijdens het ontbijt dat er 25 toeristen vastzaten op de berg die wij eigenlijk zouden bezoeken. Zij zaten daar al 2 dagen vast in een wolk op bijna 4000 meter hoogte bij een temperatuur van -25 graden. Brr! Toen was het ineens een stuk minder erg dat wij het nationale park niet in konden. We kregen daarom een alternatief programma met als hoogtepunt de ‘kameleon’ rots. Eerst zijn we gestopt bij de ‘world cup’ en vervolgens bij de ‘kameleon’ die een kameel bleek te zijn. We hebben die dag meerdere rotsformaties bekeken en ach ja, een niet hele bruisende dag, maar gelukkig zat de stemming er in de groep goed in. Het hostel waar we sliepen was net nieuw! De bouwstof lag er nog ;). Nee, grapje. Het waait hier zo ontzettend hard dat je zelfs in de jeep het zand van buiten ruikt. In het hostel kregen we weer lekkere warme thee en ook hier moesten we het zonder douche en verwarming doen. Gelukkig waren er wc’s MET wc-bril! Een enorme vooruitgang. De rest van de middag en avond hebben we (vrij) fanatiek Backpackers en Sabotage gespeeld. Ook hier werd weer een wijntje genuttigd zodat we het toch nog warm zouden krijgen. Haha. Toen we hoorden dat we de volgende dag nieuwe flessen konden inslaan hebben we de andere fles ook opengetrokken.

Maandagmorgen keek ik even op mijn thermometer… Gaf deze aan dat het 2 graden was op onze kamer. Brr! Na het ontbijt reden we naar Laguna Negro, een donker meer waar heel veel wind stond, maar wel een prachtige ligging had! Er lag zelfs ijs op dit meer! Daarna gingen we naar de flamingo’s en zowaar… ze waren er nog. Wat een prachtige beesten! Een tijdje reden we dichtbij de vulkaan die de grens met Chili aangeeft. Deze is aan de Chileense kant nog actief en we zagen hier dan ook rook uitkomen. Vervolgens zijn we via een kleine zoutvlakte naar San Juan gereden, maar dit ging niet zonder slag of stoot. Bij de spoorrails bleek dat we een lekke band hadden. Terwijl Raoul de band verwisselde, hebben wij foto’s gemaakt. In San Juan konden we in een winkeltje lunchen en daar hebben we ook een voorraadje eten en drinken voor ’s avonds ingeslagen. Daarna gingen we naar het zouthotel, onze slaapplek van die nacht. De verwachtingen waren hoog gespannen, want na 3 dagen konden we eindelijk weer douchen! Voor 10 bolivianos konden we gebruik maken van een warme douche. En als ik op de folder lees ‘warme douche’, dan ga ik ook uit van een heerlijke warme douche! Warm was hij wel, maar wat een pisstraal! Kwam er warm water op mijn linkerarm, dan stond er kippenvel op mijn rechterarm en laten we het dan nog niet eens over mijn koude benen hebben! Brr, een warme douche die koud aanvoelde dus. Maar…. Ik was weer schoon en rook weer fris! ’s Avonds wederom een spelletjesavond gehouden en genoten van ons laatste avondmaal. Gelukkig vinden we het alle vijf leuk om spelletjes te spelen en dit gaat er dan ook fanatiek aan toe! Want niemand gaat voor minder dan de winst!

Dinsdag was het dan echt tijd voor het hoogtepunt van deze vierdaagse trip. We gingen de zoutvlakte op! We werden om half 6 gewekt door de eigenaar van het hotel, die het vervolgens nodig vond om in de deuropening te blijven staan. Nadat we een paar keer vriendelijk hadden gevraagd of hij weg wilde gaan, werd het hem pas goed duidelijk gemaakt toen Daniëlle de deur voor zijn neus dicht gooide. Haha. Strakke actie sis! We zijn snel in de auto gestapt om de zonsopgang vanaf de zoutvlakte te zien. Het was een heel bizar gezicht! Het knisperde onder je voeten alsof je in verse sneeuw loopt en het zout heeft allemaal patronen in een zeshoek. Salar de Uyuni heeft een oppervlakte van 10.582 km2. Supergroot dus. We zijn nog een eiland opgeklommen en vanaf daar hadden we helemaal een prachtig uitzicht! Na een heerlijk ontbijt aan een zouttafel was het tijd om iedereen achter ons te laten en een geweldige fotoshoot te doen. Balancerend op een lege wijnfles, met de benen bij elkaar in de nek, staand op elkaars handen en natuurlijk ook met zijn allen springend in de lucht. Wat was dat tof! Via een zouthotel en een zoutwinningsgebied reden we naar een treinkerkhof vlakbij Uyuni. Daarna gingen we naar Uyuni zelf. De eerste indruk was echt ruk! Wat een verlaten, grijze, oude stad. We waren direct blij dat we diezelfde avond met de nachtbus naar La Paz zouden gaan. Eenmaal in het centrum viel het allemaal wel mee en had het wel een leuk centrum. Marlon, Harm en Martijn namen direct de bus naar Potosi, dus moesten we helaas afscheid nemen. Maar niet voor lang… We zullen in La Paz nogmaals een ‘laatste avondmaal’ nuttigen. Wij hebben ons vermaakt met internetten, lezen, dagboek schrijven, spelletjes spelen en eten. ’s Avonds hebben wij de nachtbus naar La Paz genomen.

Dat wat het weer voor nu. Een lang verhaal, maar gelukkig is het weekend en hebben jullie alle tijd om het te lezen. Hierbij nog wat foto’s; http://www.mijnalbum.nl/Album=RTYPSBIJ.

Adios amigos. Hasta la próxima.

Liefs Ceciel