Two down, one more to go!
Blijf op de hoogte en volg Ceciel
04 Augustus 2013 | Peru, Cuzco
Goedemorgen allemaal,
De nachtbus van Uyuni naar La Paz was een lange rit, maar wat heb ik geslapen!! We vertrokken om 20.00 uur en kwamen woensdag om 9.00 uur aan. We hadden gelukkig al een hostel geboekt en deze lag op zo’n 500 meter van het busstation. We konden vrijwel gelijk inchecken. Fijn! Daarna hebben we even ontbeten en zijn we op zoek gegaan naar een trektocht naar de Machu Picchu. We hebben deze nog niet geboekt en aangezien het al bijna zover is, wordt het spannend of er nog plek is. Vanuit Nederland betaal je namelijk het dubbele van wat de tour echt kost. Hierna zijn we La Paz gaan verkennen. Wat een chaotische stad. Overal wordt getoeterd en de tweebaansweg wordt gebruikt als vier of zelfs vijfbaansweg en tussen deze auto’s manoeuvreren voetgangers die over willen steken. Struinend door het centrum (en daarbuiten) kwamen we langs mooie kerken en pleintjes en belandden we vervolgens op de heksenmarkt. Ik had verwacht dat het een markt met rare kruiden, gedroogde dieren en andere vreemde producten was, maar niks bleek minder waar! Het was een soort van bouwmarkt met allerlei kleine winkeltjes waar sloten, buizen en elektriciteitsdingen werden verkocht, maar inderdaad ook gewoon fruit, groente en nootjes. Ach ja, het was wel een belevenis. Ondertussen nog even naar huis gebeld. Fijn om na 2 weken even weer Rutgers stem te horen en bij te kletsen. Na het proeven van streetfood zijn we richting de bushalte gegaan en hebben we de buskaartjes naar Copacabana geregeld. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest bij de Mexicaan. Was echt zo lekker, dat we een 3e bord besteld hebben en deze hebben gedeeld. Haha!
Donderdag stond mountainbiken op de ‘Death road’ op het programma. Deze weg staat op nummer 1 van ’s werelds gevaarlijkste wegen en deze wilden wij natuurlijk wel trotseren. Dat het voor Danielle de eerste keer was dat ze op een mountainbike zat en dat wij voor de goedkopere tour (met kwalitatief minder goede fietsen) gingen, laten we voor het gemak maar even achterwege. We zouden om 8 uur op gehaald worden en toen we om 9 uur eindelijk werden opgehaald, onze gids echt een enorme sjappie bleek te zijn en het leek alsof we werden ontvoerd in een of andere krakkemikkige auto hoopten we dat we ’s avonds nog weer veilig in La Paz zouden arriveren. Onderweg haalden we nog 3 mensen op die het ook aandurfden met deze touroperator de death road af te gaan. Na anderhalf uur rijden stopten we op 4700 meter hoogte. Het was er KOUD!!! Gelukkig kregen we een warme jas en broek! En natuurlijk elleboog en kniebeschermers en een helm. De eerste anderhalf uur daalden we af op een verharde weg, zo konden we even ‘rustig’ inkomen. Het was koud joh, mijn vingers en tenen waren bevroren!
Na een korte stop voor een snack, was het dan toch echt tijd de death road te betreden. Na uitvoerige instructies over waar we moesten rijden en wat we moesten doen als we een tegenligger tegen kwamen konden we eindelijk op de fiets stappen! We begonnen zo hoog, dat we de wolken onder ons zagen. Was een gaaf gezicht! Daarna begon de afdaling en hoe lager we kwamen, hoe warmer het werd. Onderweg kwamen we in de wolken terecht en daardoor konden we de honderden meters diepe afgrond niet zien. Dat was misschien maar goed ook, want het was zo al spannend genoeg. De wolken zorgden ook wel voor een ‘veilig deken’ gevoel. Haha. We gingen op ons eigen tempo naar beneden en zo daalden we kilometers af. De weg was ruig, vol kleine stenen en af en toe grote gaten. We hadden tegemoetkomend verkeer, van melkwagens tot minivans vol mensen. We hadden ook achteropkomende auto’s en zodra wij het verkeer in het oog kregen moesten we dicht bij de afgrond wachten. Waar we eerst nog even stil gingen staan om de auto’s er langs te laten, fietsten we op het einde gewoon door. Het stuk waar de weg bestond uit modder, modder en nog eens modder was het spannends, want je glipt nogal snel weg… Vlak voor het einde stopten we en konden we onze inmiddels te warme kleren uit doen. Daarna moesten we nog door 2 beekjes fietsen. Wij hadden het tempo te pakken en haalden zelfs we mensen van een andere groep in. Toen één van hen midden in zo’n beekje stil kwam te staan, dacht ik ‘dit gaat mij niet gebeuren!’ dus ben ik er met vol tempo ingedoken en heb ik het (natuurlijk) droog tot de overkant gehaald! Jeuj! En toen… toen was het voorbij. Wat was het gaaf, wat was het spannend, maar vooral wat was ik trots! We made it!
Bij een restaurantje konden we douchen en lunchen en daarna gingen we weer terug naar La Paz. Dit duurde erg lang. De chauffeur kon ook echt niet rijden en had er volgens mij nog nooit van gehoord dat er na de 3e versnelling een 4e versnelling komt… :S Anyway, een uur later dan verwacht kwamen we in La Paz aan en werden we ergens midden in de stad gedropt. Ceciel and Daniëlle, you have to get out. Oke prima. Toen ik vroeg: ‘Where the fuck are we?’ kreeg ik als antwoord dat we dichtbij het hostel waren…? Oke… Help? Uiteindelijk zijn we na wat hulp eerst naar het busstation gelopen en vanaf daar wisten we de weg naar ons hostel weer. Jeuj! Daar zaten Marlon, Harm en Martijn al op ons te wachten en even later waren we klaar voor het laatste avondmaal. Op naar de Mexicaan van gisteravond! Tijdens het eten hebben we de foto’s van Uyuni uitgewisseld en bijgekletst over de afgelopen dagen. Het was een gezellige avond!
Vrijdag was het tijd om naar het plaatsje Copacabana aan het Titicacameer te gaan. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika (8430 km2) en is hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3812 meter hoogte. Ik had zo’n idyllisch plaatje in mijn hoofd van een mooi strand, prachtig weer en een laid-back sfeertje, dus ik keek hier enorm naar uit! De weg er naar toe was al prachtig! We reden hoog tussen de bergen en hadden prachtig uitzicht op Lake Titicaca, geweldig! Na 2 uur moesten we het meer oversteken en omdat het niet veilig was om in de bus te blijven zitten, moesten we er allemaal uit. Wij gingen met kleine bootjes naar de overkant en de bus met onze tassen, ging op een soort groot, houten vlot naar de overkant. Wat een belevenis. Haha. Vanaf daar was het nog 45 minuten rijden naar Copacabana. Eenmaal in Copacabana zijn we naar het hotel gegaan, hebben we onze tassen gedropt en zijn we op een terrasje gaan lunchen. Het plaatsje voldeed ook precies aan mijn verwachtingen. Een fijne, relaxte sfeer en mooi weer! We hadden prachtig uitzicht op het meer en al voldeed onze hamburger met ananas niet aan de verwachtingen, het was toch top. Het voelde als een vakantie in een vakantie! De rest van de middag op een terrasje gezeten, spelletjes gespeeld en ’s avonds de zonsondergang gekeken. Daarna uit eten gegaan bij een soort strandtentje waarbij van te voren wordt gewaarschuwd dat je niet weet hoe schoon de keuken is, maar dat de forel die ze serveren vers uit de zee komt. Nou, voor € 2,50 per persoon wilden wij daar wel op gokken en Man, man, man, wat was het lekker!!! Heerlijk! Ik kreeg een heerlijke forel op mijn bord. Het hoofd zat er echter nog aan. Iewhl, bah! Met handen en voeten gevraagd of ze het hoofd er alsjeblieft even af wilden halen. Daarna kon ik er van genieten!
Zaterdagochtend namen we de boot naar Isla del Sol, een eiland in het Titicacameer. Daar wilden we een wandeling maken van het noorden naar het zuiden. Op de boot raakte ik aan de klets met een jongen uit Oostenrijk en hij is de rest van de dag met ons meegegaan. De wandeling was zwaar door de hoogte, de afstand, het klimmen en dalen, maar zeker ook door de (brandende) zon. Blijkbaar had ik mijn nek niet helemaal goed gesmeerd, want een knalrode nek met 3 witte vingers was het resultaat aan het eind van de dag. We hadden vrijwel de hele wandeling mooi zicht op het Titicacameer, maar wat waren we blij toen we over waren! Het was in ieder geval ook vast een goede oefening voor de Salkantay Track die we in Peru gaan maken. Met de boot teruggegaan naar Copacabana en daar een frisse douche genomen. Aan echt lekkere, warme douches doen ze niet in Bolivia. Voor hun norm is het een ‘hot shower’, voor ons is hij lauw. Brr! ’s Avonds wederom versgevangen forel gegeten in een strandtentje.
Hier stopt ook het Boliviaanse avontuur, want zondagochtend namen we de bus naar Puno in Peru.
Voor nu nog even wat foto’s en tot de volgende keer maar weer! http://www.mijnalbum.nl/Album=CJDQKZOX
Liefs vanuit een zonnig Cusco
De nachtbus van Uyuni naar La Paz was een lange rit, maar wat heb ik geslapen!! We vertrokken om 20.00 uur en kwamen woensdag om 9.00 uur aan. We hadden gelukkig al een hostel geboekt en deze lag op zo’n 500 meter van het busstation. We konden vrijwel gelijk inchecken. Fijn! Daarna hebben we even ontbeten en zijn we op zoek gegaan naar een trektocht naar de Machu Picchu. We hebben deze nog niet geboekt en aangezien het al bijna zover is, wordt het spannend of er nog plek is. Vanuit Nederland betaal je namelijk het dubbele van wat de tour echt kost. Hierna zijn we La Paz gaan verkennen. Wat een chaotische stad. Overal wordt getoeterd en de tweebaansweg wordt gebruikt als vier of zelfs vijfbaansweg en tussen deze auto’s manoeuvreren voetgangers die over willen steken. Struinend door het centrum (en daarbuiten) kwamen we langs mooie kerken en pleintjes en belandden we vervolgens op de heksenmarkt. Ik had verwacht dat het een markt met rare kruiden, gedroogde dieren en andere vreemde producten was, maar niks bleek minder waar! Het was een soort van bouwmarkt met allerlei kleine winkeltjes waar sloten, buizen en elektriciteitsdingen werden verkocht, maar inderdaad ook gewoon fruit, groente en nootjes. Ach ja, het was wel een belevenis. Ondertussen nog even naar huis gebeld. Fijn om na 2 weken even weer Rutgers stem te horen en bij te kletsen. Na het proeven van streetfood zijn we richting de bushalte gegaan en hebben we de buskaartjes naar Copacabana geregeld. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest bij de Mexicaan. Was echt zo lekker, dat we een 3e bord besteld hebben en deze hebben gedeeld. Haha!
Donderdag stond mountainbiken op de ‘Death road’ op het programma. Deze weg staat op nummer 1 van ’s werelds gevaarlijkste wegen en deze wilden wij natuurlijk wel trotseren. Dat het voor Danielle de eerste keer was dat ze op een mountainbike zat en dat wij voor de goedkopere tour (met kwalitatief minder goede fietsen) gingen, laten we voor het gemak maar even achterwege. We zouden om 8 uur op gehaald worden en toen we om 9 uur eindelijk werden opgehaald, onze gids echt een enorme sjappie bleek te zijn en het leek alsof we werden ontvoerd in een of andere krakkemikkige auto hoopten we dat we ’s avonds nog weer veilig in La Paz zouden arriveren. Onderweg haalden we nog 3 mensen op die het ook aandurfden met deze touroperator de death road af te gaan. Na anderhalf uur rijden stopten we op 4700 meter hoogte. Het was er KOUD!!! Gelukkig kregen we een warme jas en broek! En natuurlijk elleboog en kniebeschermers en een helm. De eerste anderhalf uur daalden we af op een verharde weg, zo konden we even ‘rustig’ inkomen. Het was koud joh, mijn vingers en tenen waren bevroren!
Na een korte stop voor een snack, was het dan toch echt tijd de death road te betreden. Na uitvoerige instructies over waar we moesten rijden en wat we moesten doen als we een tegenligger tegen kwamen konden we eindelijk op de fiets stappen! We begonnen zo hoog, dat we de wolken onder ons zagen. Was een gaaf gezicht! Daarna begon de afdaling en hoe lager we kwamen, hoe warmer het werd. Onderweg kwamen we in de wolken terecht en daardoor konden we de honderden meters diepe afgrond niet zien. Dat was misschien maar goed ook, want het was zo al spannend genoeg. De wolken zorgden ook wel voor een ‘veilig deken’ gevoel. Haha. We gingen op ons eigen tempo naar beneden en zo daalden we kilometers af. De weg was ruig, vol kleine stenen en af en toe grote gaten. We hadden tegemoetkomend verkeer, van melkwagens tot minivans vol mensen. We hadden ook achteropkomende auto’s en zodra wij het verkeer in het oog kregen moesten we dicht bij de afgrond wachten. Waar we eerst nog even stil gingen staan om de auto’s er langs te laten, fietsten we op het einde gewoon door. Het stuk waar de weg bestond uit modder, modder en nog eens modder was het spannends, want je glipt nogal snel weg… Vlak voor het einde stopten we en konden we onze inmiddels te warme kleren uit doen. Daarna moesten we nog door 2 beekjes fietsen. Wij hadden het tempo te pakken en haalden zelfs we mensen van een andere groep in. Toen één van hen midden in zo’n beekje stil kwam te staan, dacht ik ‘dit gaat mij niet gebeuren!’ dus ben ik er met vol tempo ingedoken en heb ik het (natuurlijk) droog tot de overkant gehaald! Jeuj! En toen… toen was het voorbij. Wat was het gaaf, wat was het spannend, maar vooral wat was ik trots! We made it!
Bij een restaurantje konden we douchen en lunchen en daarna gingen we weer terug naar La Paz. Dit duurde erg lang. De chauffeur kon ook echt niet rijden en had er volgens mij nog nooit van gehoord dat er na de 3e versnelling een 4e versnelling komt… :S Anyway, een uur later dan verwacht kwamen we in La Paz aan en werden we ergens midden in de stad gedropt. Ceciel and Daniëlle, you have to get out. Oke prima. Toen ik vroeg: ‘Where the fuck are we?’ kreeg ik als antwoord dat we dichtbij het hostel waren…? Oke… Help? Uiteindelijk zijn we na wat hulp eerst naar het busstation gelopen en vanaf daar wisten we de weg naar ons hostel weer. Jeuj! Daar zaten Marlon, Harm en Martijn al op ons te wachten en even later waren we klaar voor het laatste avondmaal. Op naar de Mexicaan van gisteravond! Tijdens het eten hebben we de foto’s van Uyuni uitgewisseld en bijgekletst over de afgelopen dagen. Het was een gezellige avond!
Vrijdag was het tijd om naar het plaatsje Copacabana aan het Titicacameer te gaan. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika (8430 km2) en is hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3812 meter hoogte. Ik had zo’n idyllisch plaatje in mijn hoofd van een mooi strand, prachtig weer en een laid-back sfeertje, dus ik keek hier enorm naar uit! De weg er naar toe was al prachtig! We reden hoog tussen de bergen en hadden prachtig uitzicht op Lake Titicaca, geweldig! Na 2 uur moesten we het meer oversteken en omdat het niet veilig was om in de bus te blijven zitten, moesten we er allemaal uit. Wij gingen met kleine bootjes naar de overkant en de bus met onze tassen, ging op een soort groot, houten vlot naar de overkant. Wat een belevenis. Haha. Vanaf daar was het nog 45 minuten rijden naar Copacabana. Eenmaal in Copacabana zijn we naar het hotel gegaan, hebben we onze tassen gedropt en zijn we op een terrasje gaan lunchen. Het plaatsje voldeed ook precies aan mijn verwachtingen. Een fijne, relaxte sfeer en mooi weer! We hadden prachtig uitzicht op het meer en al voldeed onze hamburger met ananas niet aan de verwachtingen, het was toch top. Het voelde als een vakantie in een vakantie! De rest van de middag op een terrasje gezeten, spelletjes gespeeld en ’s avonds de zonsondergang gekeken. Daarna uit eten gegaan bij een soort strandtentje waarbij van te voren wordt gewaarschuwd dat je niet weet hoe schoon de keuken is, maar dat de forel die ze serveren vers uit de zee komt. Nou, voor € 2,50 per persoon wilden wij daar wel op gokken en Man, man, man, wat was het lekker!!! Heerlijk! Ik kreeg een heerlijke forel op mijn bord. Het hoofd zat er echter nog aan. Iewhl, bah! Met handen en voeten gevraagd of ze het hoofd er alsjeblieft even af wilden halen. Daarna kon ik er van genieten!
Zaterdagochtend namen we de boot naar Isla del Sol, een eiland in het Titicacameer. Daar wilden we een wandeling maken van het noorden naar het zuiden. Op de boot raakte ik aan de klets met een jongen uit Oostenrijk en hij is de rest van de dag met ons meegegaan. De wandeling was zwaar door de hoogte, de afstand, het klimmen en dalen, maar zeker ook door de (brandende) zon. Blijkbaar had ik mijn nek niet helemaal goed gesmeerd, want een knalrode nek met 3 witte vingers was het resultaat aan het eind van de dag. We hadden vrijwel de hele wandeling mooi zicht op het Titicacameer, maar wat waren we blij toen we over waren! Het was in ieder geval ook vast een goede oefening voor de Salkantay Track die we in Peru gaan maken. Met de boot teruggegaan naar Copacabana en daar een frisse douche genomen. Aan echt lekkere, warme douches doen ze niet in Bolivia. Voor hun norm is het een ‘hot shower’, voor ons is hij lauw. Brr! ’s Avonds wederom versgevangen forel gegeten in een strandtentje.
Hier stopt ook het Boliviaanse avontuur, want zondagochtend namen we de bus naar Puno in Peru.
Voor nu nog even wat foto’s en tot de volgende keer maar weer! http://www.mijnalbum.nl/Album=CJDQKZOX
Liefs vanuit een zonnig Cusco
-
04 Augustus 2013 - 19:41
Agnes:
Hoi Ceciel en Daniëlle
Voor jou zal hetzelfde verhaal van toepassing zijn, al weet ik intussen dat jullie beleving soms hééééel verschillend is :)
Maar weer een mooi verhaal en fijn met de mooie foto's erbij, dat maakt het verhaal nog duidelijker.
Ik wist niet dat jullie ook een foto van papa's schoolbus hadden:)
Geniet nog de laatste paar dagen en tot vrijdag.
Kus. Mama -
04 Augustus 2013 - 19:54
Erna:
Hoi, hoi daar in het verre Bolivia,
Ik even denken dat ik de allereerste was met het lezen en reageren, maar jullie mams toch ....
Maar wat zoeken jullie een spanning, getderrie, maar gelukkig is dat weer voor bij. Wel schitterend zo boven die wolken. En ja goed idee om uit de varende bus te stappen, want ook dat pfffff.
Gelukkig kunnen jullie het nog vrolijk na vertellen.
Geniet er nog even van!
Erna -
04 Augustus 2013 - 20:41
Elly:
Hoi Ceciel,
Ja, ja wat zal ik hier nog op zeggen, je hebt er in elk geval wel lef, durf, doorzettingsvermogen voor nodig om dit allemaal te beleven en ervaren, en zo te lezen ontbreekt het je/jullie daar saampies niet aan. En ja zoals altijd weer adembenemende foto's. Ben benieuwd wat het laatste gedeelte van deze enerverende reis nog voor je in petto zal hebben.
Liefs en groetjes ook voor je zus. -
04 Augustus 2013 - 21:04
Tim:
Hoii,
Wat een leuk verhaal weer.
was het niet alleen al spannend om op onbekende fietsen naar beneden te fietsen.
helemaal als ze ''kwalitatief minder goed zijn''
het scheelt dat jullie wel wat bekends van de thuisfront daar hebben zag ik op de foto's, namelijk de wijhese veer...:D
Veel plezier nog!
Groetjes, Tim -
04 Augustus 2013 - 21:05
Monique:
Buenos días sobrinas,
Zo zeg het zit er al weer bijna op. Blij dat jullie de Death road hebben overleefd.
Daan lekker bruin geworden of komt dat door de weerspiegeling van de forel. ;)
En jij Ceciel lekker stoer in een shirt op die hoogte of was het daar niet zo koud.
Hier het weekend al lekker aan het bakken geweest aan het strand. Nog niet in een ver oord maar lekker aan het noordwijkerstrand.
wie weet tref ik jullie vrijdag wel op schiphol :)
xx
-
04 Augustus 2013 - 22:27
Rutger:
Hey lief,
Weer een avontuurlijk verhaal. Je beleeft daar genoeg zo te lezen. Gave foto's van die death road joh. Had mij ook stoer gelegen om daar naar beneden te knallen, al had ik toch voor de betere fietsen gekozen haha. Die foto's van dat meer zijn ook mooi. Grappig om mijn eigen naam in jou verslag te lezen. Is ook een primeur haha. Nu nog een paar dagen en dan kan ik je weer in mijn armen sluiten.
XXXXX -
04 Augustus 2013 - 23:08
Danieëlle:
Bolivia - wat een belevenissen :-)
De Death Road was inderdaad gaaf, bijna nog gaver dan dat de Mexicaan lekker was (haha).
Nu nog even genieten van onze laatste week in het prachtige Peru. Hopelijk kan je ook daar weer pagina's over volschrijven!
Kusje van je zusje -
05 Augustus 2013 - 08:43
Edwin:
Hey zus (en zusje),
Leuk om te lezen wat jullie allemaal doen. De foto's geven er gelijk een beeld bij van hoe het er uit ziet en dergelijke.
Wat heeft Danielle trouwens gehad terwijl jij de forel at? ik kan me niet voorstellen dat zij ook forel gehad heeft ;)
geniet van de laatste week en eet smakelijk bij alle restaurantjes / terrasjes die jullie nog tegen komen!
groeten,
Edwin
-
05 Augustus 2013 - 22:24
Wendy:
Mooi verhaal weer, veel plezier nog!!
x wen -
06 Augustus 2013 - 06:53
Fien:
grappig dat verschilllende beeld over Heksenmarkt!
goede terugreis!
xxfn -
08 Augustus 2013 - 02:28
Linda:
Gaaf hoor!!! Geniet er nog ff van!! Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
