Deel 2 Ravensbruck
Door: Ceciel
Blijf op de hoogte en volg Ceciel
03 Mei 2010 | Duitsland, Ravensbrück
Ha allemaal!
Zo, wat een emotionele dag was het vandaag! We hebben vanmiddag de herdenkingsdienst gehad en van te voren dacht ik... Ach.. herdenking... Tja, herdenking. Wat nou herdenking? 4 mei om 20:00 twee minuten stilte houden voor de tv, word ik daar stil van? Ja, omdat het moet en om stil te staan bij iets wat voor mijn generatie vanzelfsprekend is. Hier was het tegen alle verwachtingen in zo emotioneel, dat zelfs ik het niet droog hield. En dat wil wat zeggen! ;)
Even chronologisch maar weer! Zaterdag (gister, wat lijkt dat alweer lang geleden!!) begonnen we met een workshopronde. 'Verhaal centraal' gegeven door Cees van de Kooij (de schrijver van ons ongebruikte geschiedenisboek). Aan de hand van een grote poster moest je zelf een verhaal verzinnen. Dit deed je in een groepje en elk groepje had een andere poster. Er kwamen echt hele mooie verhalen uit en het was ook echt een leuke opdracht. Ga dit ook zeker een keer in mijn stageklas proberen! 's Middags zijn we in groepjes met de verschillende opdrachten verder gegaan. Vrijdags hadden we al een start gemaakt. Mijn opdracht was het maken van een handleiding waarmee groep 7-8 zelfstandig het terrein kan verkennen. Ondertussen heb ik nog een half uur gesproken met Selma. Wat een fantastische vrouw! Zo oud, maar zo levendig en bij de tijd! Daar zijn we een paar uur mee bezig geweest en aan het eind van de middag hadden we de folder af. Na de koffie ben ik met een ander meisje naar het eind van het terrein gelopen om de textielfabriek te bezoeken. Daar heb ik ook wat foto's van geupload. Wat een immens terrein zeg!! In de fabriek was een kleine tentoonstelling, waarvan ik eerlijk gezegd zelf wat meer van had verwacht. We zijn nog even het huis van de SS officier gaan bekijken voor we met de hele groep naar het Siemenslager gingen.
Siemenslager is een deel van het terrein wat normaal niet voor publiek toegankelijk is. Het voormalige kampterrein is namelijk nog een stuk groter dan zichtbaar is. Het terrein van de Siemenslager is van het Bundesrepublik Deutschland, de regering wil het graag verkopen aan herinneringscentrum Ravensbruck voor het symbolische bedrag van 1 euro, mits zij het gaan 'schoonmaken' ( ontruimen van bommen en zo ) . Daar stokt het meteen, want het herinneringscentrum heeft er het geld niet voor. Als grote uitzondering mochten wij er dus wel een bezoek brengen. Als vriendelijk verzoek kregen we mee op de paden te blijven omdat er nog munitie van de Russen zou kunnen liggen. De russen hebben het hele terrein in 1945 overgenomen en hebben daar tot 1994 een legerbasis gehad. Netjes op de paden lopen dus!
Siemenslager is een apart kamp in het concentratiekamp, omdat daar vrouwen werkten voor het bedrijf Siemens. Zij gingen er na het appel om 6:00 heen en kwamen om 20:00 terug. Omdat het appel nogal eens uitliep omdat het aantal vrouwen niet klopten, kwamen de vrouwen vaak te laat. Siemens was daar op een gegeven moment niet van gecharmeerd en heeft nieuwe barakken laten bouwen zodat de vrouwen daar konden overnachten en dus altijd om 6:00 na het appel konden beginnen zonder een wandeling van 15 minuten. Siemens vond dat zij daar recht op hadden, omdat zij geld aan het concentratiekamp gaven voor het werk van de vrouwen, een soort loon dus. Selma en Margrit hebben hier gewerkt, dus het was natuurlijk fantastisch om hun verhalen op de plek waar het ook echt afspeelde te horen. 's Avonds zijn we lekker uit eten geweest! Heerlijk buffet met veel vis! :) Lekker!! en een hele leuke avond gehad!
Zondagochtend begonnen we na het ontbijt met een workshop. Dit keer ging het over de 'Oorlog dicht bij huis'. Ik moet met schaamte bekennen dat ik dus echt vrijwel niks weet over de geschiedenis van mijn dorp en omgeving! We moesten vertellen wat jij met jouw basisschool kinderen uit je eigen dorp aan oorlogherinneringen kon doen. Nou bij mij bleef het angstvallig stil. Puntje om aan te werken dus, want de rest van de voorbeelden die anderen gaven en die we aangereikt kregen waren echt superleuk en interessant!
Daarna heb ik heerlijk in het zonnetje gezeten en gekletst met Beppie. Wat een leuke, sterke en bijzondere vrouw! Ik heb een erg leuk gesprek gehad over haar eerste bezoek aan Auschwitz na het kamp. Zij was met een kleinzoon daar heen geweest en werd een paar jaar later uitgenodigd om met de koningin mee te gaan naar een herdenking. Daar heeft ze natuurlijk ja op gezegd! En zo vloog zij in het vliegtuig van de koningin naar Krakau om door te reizen naar Auschwitz. Na het eten ben ik naar de Nederlandse cel geweest, dit moest ik toch even gezien hebben.
We hebben deze week in groepjes allerlei uiteenlopende opdrachten moeten maken en mijn groepje moest een plattegrond met rondleiding maken, waarmee basisschool kinderen zelfstandig over het terrein kunnen lopen en kunnen leren wat er allemaal is. Nou, hij is best mooi geworden en dit moesten we dus presenteren. De rest van de groepjes moesten hun opdracht ook laten zien; Het anders inrichten van de Nederlandse cel, bezoeken van een herdenkingsplek waar weinig tot niks te zien was, een portret van een overlevende maken en filmen. De laatste groep bereidde de herdenking voor.
Met z'n allen liepen we naar de poort en daar begon de ceremonie. Hij werd geopend door een studente en daarna nam de voorzitter van vrouwen comité Ravensbrück het woord over. Met een roos in de hand liepen we een klein stukje over het terrein en daar spraken 4 studenten over de 4 overlevenden, hun verhaal en wat voor indruk dat op hen gemaakt had. Vervolgens vertelden de overlevenden wat zij zo belangrijk vinden aan het meegaan met deze reis en wat zij vinden dat onze taak is. Het overbrengen van hun verhaal, duidelijk maken waar rassendiscriminatie in het ergste geval tot kan leiden, naar elkaar luisteren en gehoorzamen en zorgen dat dit verhaal nooit uitsterft zodat dit hopelijk nooit weer zal gebeuren!!
Vervolgens begon een zanger met het zingen van een lied, toen begonnen om me heen de eerste mensen te snotteren en ook Ernst hield het niet droog. Heel ja, welk woord zal ik daar eens voor gebruiken. Bijzonder? Raar? Vreemd? Om te zien dat zo'n oude man er nog steeds emotioneel van wordt. Na dit mooie liedje werd er een zelfgeschreven gedicht voorgelezen en volgde er nog een duet. Er volgden nog meer tranen bij meerdere mensen.
Eenmaal bij de muur waarop alle landen genoemd zijn die inwoners verloren hebben in Ravensbruck werd er nog een kort praatje gehouden en liepen we in een lange rij naar het meer en het monument. Bij het monument las een van de overlevenden een cardish voor en werd er een krans gelegd. Inmiddels liepen bij mij de tranen ook over de wangen. Toen er een nummer gedraaid werd, gooiden de 4 overlevenden hun roos in het water en volgden wij hun voorbeeld. Wow, dit was zo heftig. Er kwamen bij zoveel mensen emoties los. Eindelijk kwamen de emoties van de indrukken van de afgelopen dagen eruit!
Het enige waar ik aan kon denken was het feit dat zij dit overleefd hebben! Gemarteld, gekleineerd, honger lijden en noem alle mensonterende dingen maar op. Zij hebben dat allemaal meegemaakt en hebben er ons over verteld... en dat alles hebben wij dus uit de eerste hand te horen gekregen en dat doet wat met je. Het woordje 'wat' is dan nog zachtjes uitgedrukt. Nee, dit had ik nooit verwacht! Foei, het duurde daarna nog zeker een uur voor ik mijn misselijkheid en emoties weer onder controle had. Gelukkig had Janneke precies hetzelfde en konden we door de tranen heen ook lachen. Het was wel fijn te zien en te horen dat de overlevenden het een mooie ceremonie hadden gevonden. Bijzonder om te zien dat wij het misschien nog wel moeilijker hadden dan hun, hoewel aan alles merkbaar was dat zij aan het einde van deze dag ook doodop waren. Zo voel ik mezelf ook. Ik ben op, je kan me opvegen en direct na de herdenking kon je me als een hoopje ellende op bed leggen! Na een paar stukken chocola, lachwekkende dingen met Janneke en een grote fles cola gaat het een stuk beter! Inmiddels zit ik in de bus, op weg naar Berlijn! Daar zal morgen ook weer een indrukwekkende dag volgen! Het holocaust monument en concentratiekamp Sachsenhausen staan op het programma!
Door deze dagen, indrukken en verhalen heb ik ook echt spijt dat ik nooit iets over de oorlog aan mijn opa's en oma's gevraagd heb! Eeuwig zonde!!!
Voor nu is het weer even genoeg! Tot de volgende keer!! Bedankt voor jullie leuke reacties trouwens!! De fotolink met foto's van eergisteren. Helaas even niet van de herdenking. Moet nu wel even opschieten, gaan nu naar het Holocaust monument: http://www.mijnalbum.nl/Album=TIOEUD3U
Liefs Ceciel
Zo, wat een emotionele dag was het vandaag! We hebben vanmiddag de herdenkingsdienst gehad en van te voren dacht ik... Ach.. herdenking... Tja, herdenking. Wat nou herdenking? 4 mei om 20:00 twee minuten stilte houden voor de tv, word ik daar stil van? Ja, omdat het moet en om stil te staan bij iets wat voor mijn generatie vanzelfsprekend is. Hier was het tegen alle verwachtingen in zo emotioneel, dat zelfs ik het niet droog hield. En dat wil wat zeggen! ;)
Even chronologisch maar weer! Zaterdag (gister, wat lijkt dat alweer lang geleden!!) begonnen we met een workshopronde. 'Verhaal centraal' gegeven door Cees van de Kooij (de schrijver van ons ongebruikte geschiedenisboek). Aan de hand van een grote poster moest je zelf een verhaal verzinnen. Dit deed je in een groepje en elk groepje had een andere poster. Er kwamen echt hele mooie verhalen uit en het was ook echt een leuke opdracht. Ga dit ook zeker een keer in mijn stageklas proberen! 's Middags zijn we in groepjes met de verschillende opdrachten verder gegaan. Vrijdags hadden we al een start gemaakt. Mijn opdracht was het maken van een handleiding waarmee groep 7-8 zelfstandig het terrein kan verkennen. Ondertussen heb ik nog een half uur gesproken met Selma. Wat een fantastische vrouw! Zo oud, maar zo levendig en bij de tijd! Daar zijn we een paar uur mee bezig geweest en aan het eind van de middag hadden we de folder af. Na de koffie ben ik met een ander meisje naar het eind van het terrein gelopen om de textielfabriek te bezoeken. Daar heb ik ook wat foto's van geupload. Wat een immens terrein zeg!! In de fabriek was een kleine tentoonstelling, waarvan ik eerlijk gezegd zelf wat meer van had verwacht. We zijn nog even het huis van de SS officier gaan bekijken voor we met de hele groep naar het Siemenslager gingen.
Siemenslager is een deel van het terrein wat normaal niet voor publiek toegankelijk is. Het voormalige kampterrein is namelijk nog een stuk groter dan zichtbaar is. Het terrein van de Siemenslager is van het Bundesrepublik Deutschland, de regering wil het graag verkopen aan herinneringscentrum Ravensbruck voor het symbolische bedrag van 1 euro, mits zij het gaan 'schoonmaken' ( ontruimen van bommen en zo ) . Daar stokt het meteen, want het herinneringscentrum heeft er het geld niet voor. Als grote uitzondering mochten wij er dus wel een bezoek brengen. Als vriendelijk verzoek kregen we mee op de paden te blijven omdat er nog munitie van de Russen zou kunnen liggen. De russen hebben het hele terrein in 1945 overgenomen en hebben daar tot 1994 een legerbasis gehad. Netjes op de paden lopen dus!
Siemenslager is een apart kamp in het concentratiekamp, omdat daar vrouwen werkten voor het bedrijf Siemens. Zij gingen er na het appel om 6:00 heen en kwamen om 20:00 terug. Omdat het appel nogal eens uitliep omdat het aantal vrouwen niet klopten, kwamen de vrouwen vaak te laat. Siemens was daar op een gegeven moment niet van gecharmeerd en heeft nieuwe barakken laten bouwen zodat de vrouwen daar konden overnachten en dus altijd om 6:00 na het appel konden beginnen zonder een wandeling van 15 minuten. Siemens vond dat zij daar recht op hadden, omdat zij geld aan het concentratiekamp gaven voor het werk van de vrouwen, een soort loon dus. Selma en Margrit hebben hier gewerkt, dus het was natuurlijk fantastisch om hun verhalen op de plek waar het ook echt afspeelde te horen. 's Avonds zijn we lekker uit eten geweest! Heerlijk buffet met veel vis! :) Lekker!! en een hele leuke avond gehad!
Zondagochtend begonnen we na het ontbijt met een workshop. Dit keer ging het over de 'Oorlog dicht bij huis'. Ik moet met schaamte bekennen dat ik dus echt vrijwel niks weet over de geschiedenis van mijn dorp en omgeving! We moesten vertellen wat jij met jouw basisschool kinderen uit je eigen dorp aan oorlogherinneringen kon doen. Nou bij mij bleef het angstvallig stil. Puntje om aan te werken dus, want de rest van de voorbeelden die anderen gaven en die we aangereikt kregen waren echt superleuk en interessant!
Daarna heb ik heerlijk in het zonnetje gezeten en gekletst met Beppie. Wat een leuke, sterke en bijzondere vrouw! Ik heb een erg leuk gesprek gehad over haar eerste bezoek aan Auschwitz na het kamp. Zij was met een kleinzoon daar heen geweest en werd een paar jaar later uitgenodigd om met de koningin mee te gaan naar een herdenking. Daar heeft ze natuurlijk ja op gezegd! En zo vloog zij in het vliegtuig van de koningin naar Krakau om door te reizen naar Auschwitz. Na het eten ben ik naar de Nederlandse cel geweest, dit moest ik toch even gezien hebben.
We hebben deze week in groepjes allerlei uiteenlopende opdrachten moeten maken en mijn groepje moest een plattegrond met rondleiding maken, waarmee basisschool kinderen zelfstandig over het terrein kunnen lopen en kunnen leren wat er allemaal is. Nou, hij is best mooi geworden en dit moesten we dus presenteren. De rest van de groepjes moesten hun opdracht ook laten zien; Het anders inrichten van de Nederlandse cel, bezoeken van een herdenkingsplek waar weinig tot niks te zien was, een portret van een overlevende maken en filmen. De laatste groep bereidde de herdenking voor.
Met z'n allen liepen we naar de poort en daar begon de ceremonie. Hij werd geopend door een studente en daarna nam de voorzitter van vrouwen comité Ravensbrück het woord over. Met een roos in de hand liepen we een klein stukje over het terrein en daar spraken 4 studenten over de 4 overlevenden, hun verhaal en wat voor indruk dat op hen gemaakt had. Vervolgens vertelden de overlevenden wat zij zo belangrijk vinden aan het meegaan met deze reis en wat zij vinden dat onze taak is. Het overbrengen van hun verhaal, duidelijk maken waar rassendiscriminatie in het ergste geval tot kan leiden, naar elkaar luisteren en gehoorzamen en zorgen dat dit verhaal nooit uitsterft zodat dit hopelijk nooit weer zal gebeuren!!
Vervolgens begon een zanger met het zingen van een lied, toen begonnen om me heen de eerste mensen te snotteren en ook Ernst hield het niet droog. Heel ja, welk woord zal ik daar eens voor gebruiken. Bijzonder? Raar? Vreemd? Om te zien dat zo'n oude man er nog steeds emotioneel van wordt. Na dit mooie liedje werd er een zelfgeschreven gedicht voorgelezen en volgde er nog een duet. Er volgden nog meer tranen bij meerdere mensen.
Eenmaal bij de muur waarop alle landen genoemd zijn die inwoners verloren hebben in Ravensbruck werd er nog een kort praatje gehouden en liepen we in een lange rij naar het meer en het monument. Bij het monument las een van de overlevenden een cardish voor en werd er een krans gelegd. Inmiddels liepen bij mij de tranen ook over de wangen. Toen er een nummer gedraaid werd, gooiden de 4 overlevenden hun roos in het water en volgden wij hun voorbeeld. Wow, dit was zo heftig. Er kwamen bij zoveel mensen emoties los. Eindelijk kwamen de emoties van de indrukken van de afgelopen dagen eruit!
Het enige waar ik aan kon denken was het feit dat zij dit overleefd hebben! Gemarteld, gekleineerd, honger lijden en noem alle mensonterende dingen maar op. Zij hebben dat allemaal meegemaakt en hebben er ons over verteld... en dat alles hebben wij dus uit de eerste hand te horen gekregen en dat doet wat met je. Het woordje 'wat' is dan nog zachtjes uitgedrukt. Nee, dit had ik nooit verwacht! Foei, het duurde daarna nog zeker een uur voor ik mijn misselijkheid en emoties weer onder controle had. Gelukkig had Janneke precies hetzelfde en konden we door de tranen heen ook lachen. Het was wel fijn te zien en te horen dat de overlevenden het een mooie ceremonie hadden gevonden. Bijzonder om te zien dat wij het misschien nog wel moeilijker hadden dan hun, hoewel aan alles merkbaar was dat zij aan het einde van deze dag ook doodop waren. Zo voel ik mezelf ook. Ik ben op, je kan me opvegen en direct na de herdenking kon je me als een hoopje ellende op bed leggen! Na een paar stukken chocola, lachwekkende dingen met Janneke en een grote fles cola gaat het een stuk beter! Inmiddels zit ik in de bus, op weg naar Berlijn! Daar zal morgen ook weer een indrukwekkende dag volgen! Het holocaust monument en concentratiekamp Sachsenhausen staan op het programma!
Door deze dagen, indrukken en verhalen heb ik ook echt spijt dat ik nooit iets over de oorlog aan mijn opa's en oma's gevraagd heb! Eeuwig zonde!!!
Voor nu is het weer even genoeg! Tot de volgende keer!! Bedankt voor jullie leuke reacties trouwens!! De fotolink met foto's van eergisteren. Helaas even niet van de herdenking. Moet nu wel even opschieten, gaan nu naar het Holocaust monument: http://www.mijnalbum.nl/Album=TIOEUD3U
Liefs Ceciel
-
03 Mei 2010 - 08:51
Martin:
Wow, wat indrukwekkend.
Gaaf dat je dit zo mag meemaken. -
03 Mei 2010 - 09:15
Mayke:
Vorige verhaal ook al met veel plezier gelezen. Wat indrukkenwekkend! En nu weer zo'n mooi verhaal! Super dat je hier heen mocht!
Tot snel:)!
Liefs Mayke -
03 Mei 2010 - 09:20
Dorien:
Heey Ceciel!
Wel heftig zeg daar! Lijkt me erg indrukwekkend om mee te maken...fijn dat chocola en cola goed werken;)
Tot snel!
xxx -
03 Mei 2010 - 09:56
Yvonne:
Hey Ciel,
Wat een indrukwekkend verhaal. Lijkt me heel erg heftig dit uit eerste hand te horen, terwijl op locatie. Goed geschreven trouwens!!
Tot mails! -
03 Mei 2010 - 10:34
Tim:
weer zo'n lang verhaal, maar het is nog steeds de moeite om het te lezen!:D -
03 Mei 2010 - 10:58
Cynthia:
Kippenvel momentje. Bijzonder om dit mee te mogen maken 'geniet' ervan. -
03 Mei 2010 - 18:56
Papa, Mama, Daniëlle:
Er is in één woord te omschrijven: Indrukwekkend!!!!
Tot morgen,
Groetjes papa, mama en Daniëlle -
03 Mei 2010 - 19:30
Erna:
Daar dringen de mensonterende wrede toestanden werkelijk diep door, maar ook het besef van onze hedendaagse vrijheid.
-
03 Mei 2010 - 19:31
Elly:
Ceciel,
Zoals jij het beleeft en om schrijft is gewoon om stil van te worden en zo voel en leef je gewoon met de personen in het verhaal mee.
Een byzondere ervaring om dit te mogen ervaren.
Groet Elly -
03 Mei 2010 - 19:31
Elly:
Ceciel,
Zoals jij het beleeft en om schrijft is gewoon om stil van te worden en zo voel en leef je gewoon met de personen in het verhaal mee.
Een byzondere ervaring om dit te mogen ervaren.
Groet Elly -
04 Mei 2010 - 08:14
Esther:
Wat een reis. Dat zal je nog lang heugen. Als je nog behoefte heb aan chocolade/cola, heb ik nog wel wat over!
Trouwens, bedankt!!!!
Liefs,
Esther
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
