Waar zal ik eens beginnen?

Hallo allemaal,

Waar zal ik eens beginnen? Bij het ‘All You Need Is Love’ weerzien met Sis, het prachtige uitzicht dat ik nu heb terwijl ik dit reisverslag typ, hoeveel mazzel we hebben gehad met het weer op Vancouver Island of hoe Sophie nu al een echte wereldreiziger is en het echt fantastisch doet? Dat laatste zeg ik natuurlijk niet alleen omdat ik bevooroordeeld ben als trotse moeder! ;) Oké, laat ik dan gewoon bij het begin beginnen, dan komt de rest vanzelf aan bod. Ik zeg wel van te voren… Pak een kop koffie of thee, of wat anders te drinken… het is namelijk een enorm lang verhaal!! Tegen de tijd dat je ‘m gelezen hebt is de thee of koffie wel afgekoeld en is je biertje warm geworden… En als je dit wilt lezen onder werktijd… Trek er gerust een half uur voor uit! Minimaal!!

Vrijdagochtend 21 september hebben we de laatste spullen gepakt en zowaar paste alles in onze koffers. Gelukkig kwamen we er op tijd achter dat we voor Sophie 10 kg ruimbagage en 12 kg handbagage mee mochten nemen, anders had het echt nooit gepast! Papa, mama, Gijs en Edwin kwamen vrijdagochtend nog even gezellig op de koffie en na deze laatste goede bak koffie (in Canada is de koffie echt niet zo lekker ondanks dat ze Folgers koffie hebben), hebben we de auto van Edwin in geladen. Het was passen en meten, maar uiteindelijk paste het toch achter in de BMW. Onderweg viel Sophie even in slaap en al snel waren we op Schiphol. Edwin zette ons af bij de Kiss&Ride en eenmaal binnen konden we meteen inchecken. We ondervonden meteen het eerste voordeel van het reizen met een baby. Je mag meteen doorlopen naar de incheckbalie en hoeft niet te wachten. Nadat we de bagage afgegeven hadden, zijn we naar de paspoort- en tassencontrole gegaan. We hadden 2x 500 ml water mee voor de voeding van Sophie en daar werd helemaal niet moeilijk over gedaan. Voordeel 2 ;). Nadat we allemaal (inclusief Sophie) gefouilleerd waren konden we doorlopen. We hebben bij het raam vliegtuigen zitten kijken en Sophie vond het allemaal machtig interessant. Ze keek haar ogen uit en lachte ondertussen naar iedereen die haar een beetje aandacht gaf.

Bij het boarden mochten we ook de hele rij voorbij lopen en zo kwamen we als een van de eersten het vliegtuig binnen. Bij het inchecken was de stoel naast ons nog vrij en even later bleek dat deze ook vrij bleef. Dat was wel chill! De stewardessen waren super behulpzaam en zo kregen we na het opstijgen nog 2 extra stoelen aangewezen zodat Sophie met één van ons op de rij van 3 kon slapen en de ander op de achterste rij 2 stoelen tot zijn/haar eigen beschikking had. Superfijn! Niet dat de overige passagiers dat ons in dank afnamen overigens, maar wij waren er heel blij mee. Al was het maar om zo 15 minuten ‘Kiekeboe’ te spelen met Sophie tussen de stoelen door. Hahaha. We hebben flink de benen gestrekt door met Sophie meerdere keren het vliegtuig door te lopen. Ze maakte geen aanstalten om te gaan slapen, maar was wel moe, dus uiteindelijk heb ik haar in de draagzak genomen en na een minuutje of 10 keihard huilen (lang leve het geluid van het vliegtuig zelf die het gehuil nog enigszins maskeerde) viel ze rustig in slaap. Chill. Rutger kon ondertussen een filmpje kijken en ik heb wat muziek geluisterd en ook geprobeerd film te kijken al zat het niet zo lekker met Sophie op mijn buik in de draagzak. Ik moet eerlijk zeggen dat de vlucht snel voorbij ging en me het vliegen met Sophie erbij echt is meegevallen. Alleen het eten en haar grijpgrage vingertjes maakten het wat lastiger om rustig te eten. Na de landing kregen we verschillende complimentjes over Sophie. Één jongen zei zelfs (hij zat tussen de rijen stoelen die we hadden in) dat Sophie zijn vlucht echt een stuk leuker had gemaakt en vrolijk werd van haar lachende gezicht. Onze ‘Miss Little Charming’.

Toen we onze tassen etc. verzameld hadden, keken Rutger en ik elkaar aan terwijl we beide dachten ‘Hoe gaan we al deze spullen mee krijgen in de Skytrain naar het hostel?’ Terwijl we bepakt en bezakt de aankomsthal inliepen, zag ik ineens vanuit mijn ooghoek een bekend gezicht… Stond Daniëlle ons als verrassing op te wachten! Terwijl we nog middenin de ‘All You Need Is Love’ begroeting zaten, werden we vriendelijk verzocht een stukje door te lopen omdat we de doorgang blokkeerden! Hahaha. Oeps! Sorry! Voor Daniëlle was het natuurlijk leuk om ons weer te zien, maar het weerzien met Sophie was natuurlijk nog leuker! Binnen 2 seconden kon er al een glimlach af naar Tante Daan. Met alle tassen en koffers zijn we de Skytrain in gestapt (en ik weet eerlijk gezegd nog niet hoe we dat zonder Daniëlle hadden gered) en zijn we richting hostel gegaan. Daar konden we meteen de kamer op. We hebben Sophie de fles gegeven, zelf snel een broodje gegeten en om half 8 lagen we alle 3 al op één oor.

Middenin de nacht werd Sophie wakker. Na wat eten en drinken viel ze snel weer in slaap en zo hebben we toch eigenlijk een prima nacht gemaakt! Om 6 uur waren we al wakker, maar dat is een zeer respectabele tijd! Na het ontbijt (bagels) zijn we naar Canada Place gegaan. Daar zagen we een enorm cruiseschip liggen die toevallig ‘New Amsterdam’ heette. Daarna wilden we naar de Sea Wall, maar daar bleek een of andere hardloopwedstrijd te zijn waardoor we er niet op mochten, dus hebben we eerst maar koffie gedronken bij de Starbucks en zijn we daarna naar de Sky Tower gegaan. Vanaf daar hadden we een prachtig 360 graden uitzicht over de stad. Sophie vond het ook allemaal maar wat interessant en wou ook graag door de ramen heen kijken. Ze neemt echt veel in zich op. Leuk om te zien! We zijn teruggelopen naar het hostel en hebben daar geluncht zodat Sophie lekker kon slapen. Rutger is bij haar gebleven en zo gingen Sis & Cis ’s middags met zijn tweeën op pad. We zijn weer naar de Sea Wall gegaan en hebben zo een enorm stuk langs het water gelopen richting de totempalen en de ‘nine shot gun’. Vooral de totempalen waren interessant om te zien omdat elk stukje van de paal een eigen betekenis heeft. De Nine Shot Gun schiet elke avond (je zou het niet zeggen) om hoe laat denken jullie? Juist ja 9 uur (hoe verrassend) een kogel af.

Ondertussen kregen we een appje van Rutger dat Sophie wakker was en hebben we bij English Bay afgesproken. Terwijl we erheen liepen begon het te regenen en niet al te zachtjes ook! We zijn met z’n vieren wat gaan drinken in een standtentje waar we een over de top ‘Kijk mij eens klantvriendelijk zijn’ serveerster hadden. Pfoei! Na de ‘What a beautyful blue eyes’ en ‘She should become a child model’ waren we wel een beetje klaar met haar gemaakte klantvriendelijkheid. We zijn door de regen teruggelopen naar het hostel en na een take away Mc Donalds is Daniëlle naar haar slaapplaats gegaan en lagen wij om half 9 alweer te slapen.

Wederom een prima nacht gehad. Sophie slaapt wel wat onrustig, maar is wel de hele nacht stil en probeert haar draai te vinden. Zondag stonden we al om 6 uur op omdat we om 8 uur naar de camper gebracht zouden worden. De wekker viel wel een beetje zwaar, maar goed, na een lekkere douche konden we er weer tegen aan. Bij Fraser Way (camper verhuurbedrijf) kregen we meteen een rondleiding door de camper en eerlijk gezegd viel de grootte een beetje tegen. Niet dat 9,2 meter klein is, maar ik had ‘m nog langer verwacht. Daarna moesten we de papieren in orde maken en nadat we nog een uur hadden gewacht tot de laatste dingen in de camper gefixt waren, konden we EINDELIJK weg rijden! Jieeeeehaaaaa! Op naar Squamish. We hebben Sophie in het autozitje gezet en al rijdend viel ze in slaap. We reden via de ‘Sea to Sky Highway’ van Vancouver naar Squamish. Het wordt ook wel één van de mooiste snelwegen van Canada genoemd en de weg deed zijn naam ook echt eer aan. Wat een prachtig uitzicht op de zee!

In Squamish zijn we naar de Gondola (waar Daniëlle gewerkt heeft) gegaan. En naast dat het uizicht supermooi was, was het ook erg leuk om te zien waar ze gewerkt had. Daniëlle had gratis tickets omhoog geregeld. Altijd goed!  Beneden was het een beetje mistig, maar eenmaal boven was dit weggetrokken. We hebben eerst even geluncht en omdat de caissière dacht dat Daniëlle er nog werkte, kregen we 50% korting. Chill! Buiten hebben we van het uitzicht genoten en zijn we de Suspension Bride overgestoken. Daar nog wat foto’s gemaakt en toen de gondel weer naar beneden genomen. Hierna heb ik mijn eerste kilometers achter het stuur gemaakt. We zijn naar de supermarkt gegaan, hebben boodschappen gedaan en zijn naar de familie Lasek gereden. Leuk om ze te ontmoeten na alle verhalen en foto’s van Daniëlle over dit gezin. Sophie keek even de kat uit de boom en wou eerst alleen maar bij me op schoot zitten, maar na een paar minuten was het goed en durfde ze ook zelf te spelen.  Martin had ondertussen pasta voor ons gekookt en nadat we samen gegeten hadden, zijn we terug gegaan naar de camper. Toen Sophie in bed lag, ben ik even naar het afscheidsfeestje van Daniëlle gegaan en heb haar vrienden en buren ontmoet. Leuk! Daarna is Rutger nog even naar binnen gegaan en heb ik vast in bed liggen lezen.

’s Nachts was het koud. Brr! Gelukkig konden we maandagochtend met een kop koffie opwarmen in de keuken van de familie Lasek. Nadat we alle spullen weer ingepakt hadden en het gezin afscheid genomen had van Daniëlle, stapten we in de camper om naar de supermarkt te rijden voor de laatste boodschappen. Via dezelfde prachtige Sea to Sky Highway reden we naar Horseshoe Bay. Onderweg hebben we een paar stops gemaakt om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten. Het blijft een mooie weg! In Horseshoe Bay stapten we op de boot om naar Vancouver Island te gaan. Een tocht van anderhalf uur. Sophie heeft zich prima vermaakt door rond te lopen en van de glijbaan te gaan. Top! Al snel kwamen we aan in Nanaimo en besloten we door te rijden naar Parksville. Bij het Visitor Center hoorden we dat er een camping was in een Provincial Parc, dus daar zijn we naar toe gegaan. Een mooie plek midden in het bos met eigen picknicktafel en vuurplaats. We hebben eten gekookt en nadat Sophie in bed lag hebben we nog even wat gedronken. Rutger en ik waren nog een beetje moe, dus we lagen weer op tijd in bed.

Dinsdagochtend 25 september werden we om half 7 gewekt door Sophie. Mooi, ze zit dus al redelijk in het nieuwe ritme als ze uit zichzelf wakker wordt! Rustig opgestaan en buiten ontbeten. Daarna naar het strandje gereden en een stukje gewandeld en foto’s gemaakt. Een mooie plek! We zijn naar de Suspension Bridge gereden en omdat Sophie in slaap viel, zijn we deze in 2 etappes gaan bekijken. Ik ben bij Sophie in de camper gebleven en ben daarna met Rutger de brug overgestoken om de rivier te bekijken. Wel tof om te zien dat zo’n enorme rots helemaal glad geworden is door het stromende water. We zijn doorgereden naar de Englishman Falls. Ondertussen was Sophie weer wakker en kon ze in de draagzak mee. We hebben een korte wandeling gemaakt waarbij de we Upper en Lower Falls konden zien. Terug bij de camper hebben we geluncht en daarna zijn we begonnen aan de lange weg naar Ucluelet. Deze weg was overigens erg mooi! We kwamen langs verschillende meertjes en hadden daardoor een mooi uitzicht. We zijn naar een camping gereden die nogal tegenviel, maar hadden geen zin om nog een keer te verplaatsen dus hebben we ons geïnstalleerd. Lekker eten gekookt en toen we daarna wilden douchen bleek dat we naast de $ 48,- de we hadden betaald om op te camping te staan ook nog eens $ 4,- moesten betalen voor 7-8 minuten warm water in een douche die eruit zag alsof er geen 4 jaar was schoongemaakt. Tel daarbij de houten palletvloer in de douche en een vies, stinkend douchegordijn bij op en je snapt dat we hier geen $ 4,- voor over hadden. We hebben daarom de camperdouche uitgeprobeerd en eerlijk gezegd was dat een prima douche!  Sophie is daarna weer naar bed gegaan en wij hebben nog even gezellig wat gedronken en plannen voor de komende dagen gemaakt.

’s Morgens liepen er ineens 3 reeën achter onze camper langs. Vet tof! Zelfs Sophie zat vol verbazing en stil naar deze dieren te kijken. Na het ontbijt zijn we naar de Wild Pacific Rim Trail gereden en zijn we begonnen aan de Artist Loop. Sophie was het er niet helemaal mee eens om in de draagzak te zitten en na een paar meter zelf lopen en gewoon getild te worden (in combinatie met wat afleiding ‘Wat zien we hier? Mooie bomen hè en wat een blaadjes. En heb je deze rots al gezien?’) vond ze het wel oké. Uiteindelijk viel ze toch in slaap in de draagzak en heeft ze heerlijk geslapen tot wij weer terug waren bij de camper. Wij konden ondertussen genieten van prachtige vergezichten over de grote oceaan. Van grote, donkere rotsen in zee, tot prachtig groene bomen en struiken als we aan het wandelen waren. Ze hadden de wandeling echt goed aangelegd. Er waren mooie look-outs en het pad was goed onderhouden. Het was met vlagen een pittige wandeling, maar zolang er mensen zijn die harder hijgen dan ik terwijl ik Sophie draag en zij zonder tas o.i.d. lopen, mag ik niet klagen over mijn conditie.

Bij de camper heb ik me even opgefrist (dat was voor iedereen beter, want wandelen met een kind op je buik in de zon is een gegarandeerde waterval over je hele lichaam) en was het tijd voor de korte broek! Nice!! Hebben we die ook niet voor niks mee ;). Na de lunch zijn we Ucluelet in gegaan. Wasje gedaan bij de wasserette en ondertussen boodschappen gedaan. Na 23 minuten was de was klaar en ik kan niet anders zeggen dat deze schone was een stukje minder fris ruikt dan thuis, maar hé… wat verwacht je dan van 23 minuten… en we ruiken alle vier zo fris. ;) Nee geintje. Het ruikt wel schoon en fris, maar niet zo lekker als thuis. Anyway. De was nog even in de droger gedaan (die zijn enorm… de trommel is een meter doorsnee). En terwijl de was droogde, zijn wij naar Zoe’s Bakery Café gegaan. Helaas hadden ze daar geen broodjes meer en ook het lekkers zag er minder lekker uit dan de koeken die we al gekocht hadden, dus gingen we onverrichter zaken terug naar de wasserij. Inmiddels was de was redelijk aan droog en besloten we vast naar de camping te rijden. Het is namelijk prachtig weer en we hadden bedacht dat we wel een waslijntje konden spannen op de kampeerplek. De camping die we op het oog hadden bleek volgeboekt te zijn, maar gelukkig zag Daniëlle nog een andere camping in de buurt van de wandeling die we de dag daarna wilden doen. Daar heen gereden en ze hadden nog meer dan genoeg plek. Onze kampeerplek grenst letterlijk aan het vliegveld en er zit niet eens een hek o.i.d. tussen! Bizar, maar ergens ook wel tof!  We hebben de spullen uitgestald, was opgehangen, hout gesprokkeld voor het kampvuur en genoten van het prachtige weer terwijl Sophie weer stapjes ging oefenen. ’s Avonds lekker buiten gegeten en nadat Sophie op bed lag, hebben we geprobeerd het kampvuur aan te maken. Helaas was het hout te nat en hadden we ook geen aanmaakblokjes, dus we zijn maar weer in de camper gaan zitten. Het is ’s nachts zoooooo mistig, dat het geen wonder is dat het hout zo nat is!

Donderdag de 27e hadden we meerdere korte wandelingen op het programma staan. We begonnen bij Schooner Bay en via een boardwalk die meerdere trappen bevatte, kwamen we via het regenwoud uit bij het strand. Heel bizar. We hadden eigenlijk allemaal niet verwacht dat we eerst door een regenwoud zouden lopen voordat we op een strandje zouden uitkomen, dus dat was een aangename verrassing. Het was best fris in het regenwoud, maar zodra je er uit bent en op het strand staat is het bloedheet! Omdat het eb was, konden we naar een eilandje lopen. We hebben een korte wandeling over het strand gemaakt en toen Sophie moe begon te worden en luid en duidelijk liet merken dat ze er klaar mee was, is Rutger de trappen opgesprint en heeft Sophie in de camper te slapen gelegd. Toen Daniëlle en ik even later binnen kwamen, lag ze prinsesheerlijk te slapen en was zich van geen kwaad bewust. We zijn naar de volgende wandeling gereden en hebben Sophie lekker laten slapen. Daniëlle en ik zijn weer door het regenwoud afgedaald en kwamen op het strandje uit. Wederom mooi, maar eerlijk gezegd was de vorige wandeling mooier. Wat wel bijzonder om te zien is zijn de ´feeding trees´. Dat is een omgevallen boom, waarop een andere boom groeit en die de stam van de omgevallen boom gebruikt als voedingsbron. Eenmaal terug in de camper hebben we geluncht en heeft Sophie nog lekker op de parkeerplaats kunnen rondlopen voordat we aan de lange rit richting Parksville begonnen. Sophie en ik hebben lekker liggen slapen achterin de camper terwijl Rutger en Daniëlle ons naar Parksville reden. In Parksville op dezelfde camping in het Provincial Parc aan staan. ’s Avonds lekker buiten gegeten en na een warme douche was het bedtijd.

Vrijdag stond er een rijdag op het programma en nadat Sophie haar energie kwijt kon op de schommel, wipwap en glijbaan, kon ze daarna lekker slapen in de camper. En zo reden wij in het tempo van een echte zondagsrijder over de toeristische route naar Campbell River. Onderweg nog gestopt om wat foto’s te maken van een mooie baai en daarna in hetzelfde zondagse tempo naar Campbell River doorgereden. Daar hebben we op de parkeerplaats van de supermarkt geluncht. We hebben 4 plekken nodig om de camper neer te zetten + 2 extra als we de luifel willen uitschuiven voor een beetje schaduw tegen de zon als we buiten willen eten. Nadat we boodschappen hebben gedaan, zijn we snel de camper weer ingestapt om naar Port McNeill te rijden. Dat was nog een rit van 230 km en met de camper en op een bochtige weg duurt dat net wat langer dan met een auto. Aangezien Rutger net wat harder het gaspedaal indrukt dan Cis & Sis kroop hij achter het stuur en reed in één ruk door naar Port McNeil. Vlak voor de afslag naar Port McNeil wijzigden onze plannen en besloten we naar Telegraph Cove te gaan. We hebben daar een camping gezocht en toen we eindelijk op de plek stonden kon Sophie lekker haar energie kwijt door heen en weer te lopen op het grasveld. Op zulke dagen merken we dat het op het eind wel klaar is voor Sophie om in de autostoel te zitten. Gelukkig kunnen we haar nog een beetje vermaken met Kiekeboe-spelletjes. Ze doet het echt fantastisch! Ze is echt heel tevreden en zelfs na zo’n lange rijdag krijgen we allemaal een grote glimlach als ze ons ziet. ’s Avonds Yathzee gespeeld en genoten van onze 2 kilozakken M&M’s. Waarom niet slechts 1 kilozak M&M’s vraag je je misschien af? Nou… Rutger had liever de gele zak M&M’s en ik liever de bruine, Daniëlle houdt wel van een mixje, dus besloten we ze gewoon lekker allebei te doen… Ach ja. Het komt wel op! ;)

Zaterdag 29 september hebben we een korte wandeling naar het strand gemaakt en zijn daarna naar Telegraph Cove gereden. Sophie lag lekker te slapen, dus zijn we weer in 2 etappes het plaatsje gaan bekijken. Een verrassend leuk en mooi plaatsje met een interessante geschiedenis! Bij elk huisje stond een korte beschrijving van het gezin dat er gewoond had of waarvoor het huisje gebruikt werd. Telegraph Cove was een aangename verrassing. Dit in tegenstelling tot Port McNeil waar we wilden lunchen. Dat lag overigens niet aan de lunch, maar er was gewoon echt niks in dit plaatsje te beleven. Dus zodra we de hamburger en patat achter de kiezen hadden, sprongen we de camper weer in en reden we naar Port Hardy waar we de boot hebben gepakt richting Prince Rupert. Deze boottocht duurde 22 uur en hebben we net achter de rug. Aangezien de koffie inmiddels koud geworden is (al hoop ik dat je ´m ondertussen opgedronken hebt) komt er de volgende keer meer over de boottocht.

Vannacht heeft het 5 graden gevroren en we twijfelen zelfs of het nog licht gesneeuwd heeft. Wat een contrast met de korte broek vorige week op Vancouver Island! Gelukkig hebben we naast zomerkleding ook de winterjas ingepakt en daar maken we nu dankbaar gebruik van.

Voor nu nog even een fotolink: https://myalbum.com/album/hq0DckhQscbF

Tot de volgende!

Liefs,

Ceciel (en Rutger, Sophie en Daniëlle)